مهماني الهي

ما در اين دنيا مهمان هستيم و بايد مطابق دستورات صاحبخانه عمل كنيم تا همه از دست ما راضي ‌شوند و بعد هم كه مي‌خواهيم از اين دنيا وارد عالم آخرت بشويم درست ما را تحويل بگيرند. كسي كه تمام نعمت‌هاي حق را سر جاي خودش مصرف كند وقتي مي‌خواهد وارد بر خدا بشود وجود مقدس حق از او به بهترين وجه استقبال مي‌كند. او همه را دعوت به دارالسلام نموده است: (وَ اللهُ يدْعُوا إِلي‌ دارِ السَّلام‌).دارالسلام، بهشت است. پذيرش دعوت هم به اين دو علم است: علم به نعمت‌ها و علم به مسئوليتي كه در برابر نعمت‌ها داريم.

آن كسي كه آيات قرآن كريم را در اين زمينه جمع كرده، به مهماني‌هاي قديم مثل زده است. در گذشته وقتي يك مهمان را دعوت مي‌كردند ده كار براي او انجام مي‌دادند: اول، صاحبخانه نزديكان و خاصان خودش را مي‌فرستاد كه از او دعوت به عمل آورند كه من مثلا شب جمعه منتظر شما هستم. بعد عده‌اي را مي‌فرستاد كه از او استقبال كنند. به مهمان هم مي‌گفت هر كس را دلتان مي‌خواهد همراه بياوريد چون ما جا داريم و پذيرايي مي‌كنيم. بعد به اطرافيانش نيز مي‌گفت كه اسب مرا برداريد و مهمان را سوار بر مركب من كنيد و فانوس مرا هم جلوي او بگيريد. اتاق مخصوصي هم براي مهمان مي‌گذاشت و پتو و پشتي مي‌گذاشت. به محض اين كه مهمان مي‌‌آمد به اطرافيانش مي‌گفت كه سيني شربت جلوي او بگيرند تا بياشامد و خستگي‌اش دربرود. بعد هم يك، دو نفر را معرفي مي‌كرد كه اينها در خدمت شما هستند و هر فرمايشي داريد به ايشان بفرماييد. وقتي مهمان خوب مستقر مي‌شد آن وقت خود صاحب‌خانه هم مي‌نشست و مي‌گفت حالا كه خستگي‌تان درآمد بياييد تا با هم بگوييم، بخنديم و حرفهاي خوب بزنيم. دائما هم چشم اين ميزبان كريم به صورت مهمان‌ها است و مي‌گويد خيلي خوشحالم از اين كه تشريف آورده‌ايد.

حالا اگر بخواهيم مهماني در بهشت را با اين وضع مقايسه كنيم بايد بگوييم كه در مهماني بهشت، دعوت كننده خود خداست:

(وَ اللهُ يَدْعُوا إِلي‌ دارِ السَّلام‌)

نامه دعوت او نيز قرآن كريم است. مهمان هم كسي است كه اين نامه دعوت را قبول كرده و به آن عمل كرده است. خداوند عزيزانش را فرستاده است براي دعوت از اين مهمانان، و عزيزان خدا همان انبيا هستند:

(إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّـراً وَ نَذِيراً * وَ داعِياً إِلَي اللهِ)

خداوند، فرشتگان را هم به استقبال آنان مي‌فرستد:

(وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمـَلائِكَة)

و ملائكه به هنگام استقبال مي‌گويند:

(هذا يَوْمُكُمُ الَّذي كُنْتُمْ تُوعَدُون‌)

بعد هم مي‌گويد: عزيزانت را هم به همراهت بياور:

(جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِم‌)

از هر طرف هم به او خوشامد مي‌گويند:

(وَ الْمـَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ باب‌ * سَلامٌ عَلَيْكُمْ بِما صَبَـرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَي الدَّار)

سلام بر شما به سبب آن صبري كه در دنيا كرديد و از آلودگي خودتان را نگه داشتيد و نعمت‌هاي خدا را به كثافت‌كاري و گناه نكشيديد.

تا مهمانان وارد مي‌شوند به آنان شربت و ميوه نيز مي‌دهند:

(يُسْقَوْنَ مِنْ رَحيقٍ مَخْتُوم * خِتامُهُ مِسْك‌،)

(وَ فاكِهَةٍ كَثيـرَةٍ * لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَة)

و بعد مي‌گويد اين خادمان و غلامان هم در خدمت شمايند:

(وَ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ غِلْمانٌ لَهـُمْ كَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَكْنُون‌)

بعد نيز به اين مهمانان مي‌گويند شما بوديد كه در دنيا از صداها و دعوت‌هاي ناباب و موسيقي‌هاي حرام پرهيز مي‌كرديد و حالا مي‌خواهيم از نغمه‌هاي بهشتي بهره‌مندتان سازيم!

(فَأَمَّا الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَهُمْ في‌ رَوْضَةٍ يُحْبَـرُون)

درختي است كه خدا به او خطاب مي‌كند بهترين صداها را كه تا حالا كسي نشنيده پخش كن تا اين بندگان من بشنوند و خستگي از تنشان در برود. در آخر هم مي‌فرمايد كه اينها تماشاگر وجه خداوند هستند:

(وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِـرَة * إِلي‌ رَبِّها ناظِرَةٌ)

اينان متجلي به تجلي ذوالجلال‌اند.

بنابراين، اگر ما با نعمت‌هاي او صحيح معامله بكنيم، او اين ده عنايت را به ما دارد و در بهشت، از ما بهترين پذيرايي خواهد كرد.