#خوف_از_عذاب_الهى

جلوه اى دیگر از مقام خوف نبوى(صلى الله علیه وآله)، ترسِ حقیقىِ ایشان از عذاب و سخط و غضب حضرت حق است؛
و این برخاسته از عمق و وسعت معرفت نبوى(صلى الله علیه وآله) به حقایق هستى، و از جمله دوزخ و عذاب الهى بود.

یکى از مهم ترین راه هاى معرفت نبوى(صلى الله علیه وآله) تعالیم الهى به واسطه فرشته عظیم القدرش، یعنى جبرائیل امین بود.
بنابر روایتى، روزى جبرئیل در زمانى نامعمول، و به هنگام زوال آفتاب با رنگى پریده، سرزده نزد پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمد.
چون پیامبراکرم(صلى الله علیه وآله) سبب را جویا شد، پاسخ داد:
«در هنگامى [نزد شما]آمدم که خداوند امر فرمود به آتش دوزخ بدمند و چنین شد».

در این لحظه پیامبراکرم(صلى الله علیه وآله) درباره وصف آتش دوزخ از جبرئیل پرسید، و او نیز با جملاتى عظمت عذاب الهى را براى حضرت توصیف کرد؛ به گونه اى که هر دو به شدت به گریه آمدند، و آنان مى گریستند تا اینکه خداوند از طریق فرشته اى به آنان پیغام داد:
«اى جبرائیل و اى محمد، خداوند شما را از عصیان و عذابش ایمن ساخته است».

معرفت نبوى(صلى الله علیه وآله) به حقیقت عذاب الهى چنان یقینى در دل حضرت پدید آورده بود که هنگام سخن گفتن از قیامت، صدایش بلند و چهره اش سرخ مى شد و مى فرمود:
«قیامت همراه شما صبح مى کند و روز را به شب مى آورد»
و براى بیان میزان نزدیکى قیامت، با نزدیک کردن دو انگشت به یکدیگر مى فرمود:
«بعثت من و وقوع قیامت همچون این دو انگشت اند».

و سرانجام، نگاه حقیقت بین پیامبر(صلى الله علیه وآله) به قیامت و عرصات آن، و از جمله عذاب موعود، آثار پیرى را در وجود آن بزرگوار ظاهر ساخت.
ایشان خود در این باره مى فرمود:
«سوره هود و نظایر آن همچون واقعه، قارعه، حاقه، اذا الشمس کوّرت، و سئل سائل مرا پیر کرد؛ [به دلیل] ذکر روز قیامت و سرگذشت امت ها»

#زلزله،
زلزله تقریبا” ده ثانیه احساس شد. اما میلیون ها نفر به خیابان ریختند. نیمه برهنه، با دست خالی، بدون سوئیچ ماشین، سند خانه، دسته چک و حتی مدارک شناسایی…

میلیون ها نفر همه آن چیزهایی که یک عمر برای داشتن شان جنگیدند، عرق ریختند یا خون دیگران را در شیشه کردند را بدون لحظه ای درنگ رها کردند و فقط جان ناقابل را برداشتند و به خیابان زدند…

میلیون ها زن طلاهای عزیزشان، چکمه هایی که روزها پاساژها را برای خریدن شان وجب کرده بودند، یخچالی که دوستش داشتند، دکوری که ده بار برای چه جور چیدنش با همسرشان جوری بحث کرده بودند انگار مهمترین اتفاق زندگی است، غذایی که برای پختنش از صبح زحمت کشیده بودند… را از یاد بردند و گریختند.

میلیون ها نفر حتی یادشان رفت کی هستند؟ تا دقایقی پدر و مادر و همسر و فرزند و معشوقه از یادشان رفت. همه آن چیزهایی که یک روز با اطمینان می گفتند امکان نداره یه ثانیه از یادم بره!

هیچکس به فکر این نبود که فلان لباس مارک، فلان کفش گران قیمتش را با خودش بردارد. یا حتی مدرک تحصیلی و حکم انتصاب به عنوان مدیر فلان جای مهم که برایش زیرآب صدها نفر را زده بود، بدون وضو رفته بود صف اول نماز جماعت اداره، حاجی فلانی سفارشش کرده بود …

میلیون ها نفر فقط فرار کردند، از ترس فرو ریختن سقفی که برای خریدنش، برای اجاره کردنش، برای پرداخت قسط هایش روزها و شب ها زحمت کشیده بودند…. از ترس سقفی که بخشی از عمر و سلامتی شان را برای داشتنش حراج کرده بودند.

آن چند دقیقه محشر بود. میزان شجاعت آدم ها، میزان عشق و وفاداری شان به خانواده، میزان ادعاهایشان حداقل به خودشان و اطرافیان شان ثابت شد.

تلخ بود اما آن چند ثانیه را دوست دارم. برای اینکه هزاران بار در ذهنم با آن مواجه شده ام، اینکه تا دقیقه دیگر هیچکدام مان ممکن است نباشیم. اینکه مرگ به اندازه زندگی واقعیت دارد.

درس عبرتی بود برای ما که عبرت نمی گیریم. مایی که بعد از آرام شدن نسبی اوضاع دوباره همان موجودی شدیم که بودیم!

مقصود از وحدت حوزه و دانشگاه
در مورد مسأله ى‌ وحدت حوزه و دانشگاه من تصور خودم اين است كه آن مقدارى كه راجع به اين قضيه
حرف زده شده يا بگوئيم شعار داده شد، در عمل، كار چشمگيرى، كار نمايان و مشت پركنى ]نق ص[.
دانشگاهها، اين چيزها را نم ىتوانيم ما جزو مظاهر وحدت حوزه و دانشگاه بدانيم. اينها چيزها ىي است
كه لازمه ى‌ كي تحوّل با اين عظمت و با اين محتوا در جامعه ى‌ ماست. اگر شعار وحدت حوزه و دانشگاه
هم سر داده نشده بود اين مقدار اختلاف و آميختگى بوجود م ىآمد. آن چيزى كه در زير اين عنوان عظيم
و پرمغز و پرمحتوا م ىتواند وجود داشته باشد آن چيه؟ و در راه آن چه قدمها ىي برداشته شده و چه هدفى
از وحدت حوزه و دانشگاه مورد نظر و مورد توجه م ىتواند باشد؟ اينها كي مسائلى است كه به نظر من
خوب است كه در اين جلساتى كه اي نجا هست روى اينها بحث بشود. بنده سال گذشته هم در همين
جلسه كه البته اين جا تش يكل نشده بود، يعنى جلسه اى به مناسبت وحدت حوزه و دانشگاه كه همين
ايام بود، شركت كردم، و خواهش كردم از برادران مسؤول و دست اندركار كه يك كميته ى‌ ويژه اى تش يكل
بدهند براى پ ىگيرى از روشهاى وحدت حوزه و دانشگاه. كي عده ى‌ مخصوصى بنشينند اصلاً مشخص
كنند كه راه وحدت حوزه و دانشگاه چيه و روى آن كار بشود، من نم ىدانم آن كميته تش يكل شد يا نشد. و
كارى كردند يا نه، و اگر شد آن كار چيه؟ لكن جا دارد و مناسب است كه اين مسأله به صورت كي سؤال
مطرح باشد توى اين بزرگداشت و ]نامفهو م[ گردهمائى به عنوان بزرگداشت اين روز و اين شخصيت
و برادران و خواهرانى كه در اين زمينه ايده اى دارند، نظرى دارند، و اساتيدى كه كي راهى را پيشنهاد
م ك‌ىنند و كسانى كه فكرى در اين باره كردند، اين را مطرح كنند ما يك حركتى بكنيم، يك قدمى
برداريم، تا حالا گفته شده. اوّلاً بايد ديد مقصود از وحدت حوزه و دانشگاه چيه. خيلى طبيعى است كه اين
وحدت مقصود ادغام حوزه در دانشگاه يا دانشگاه در حوزه نيست. مقصود همچنين اين نيست كه كه ما
بيا ييم برنامه هاى حوزه را و برنامه هاى دانشگاه را يك چيز بكنيم، اين معنى ندارد. حوزه دانشگاهى است
براى يك كار و دانشگاه حوزه اى است براى يك كار ديگر، حوزه جايگاه پرورش فقيه و عالم دين است و
احياناً مبلّغ است. دانشگاه مركز پرورش عالِمِ به علوم معمول ىاى كه انسان و جامعه براى اداره ى‌ خودشان
به آنها نياز دارند، هست. دو تا كار دارند، دو تا برنامه قهراً خواهند داشت. بنابراين ادغام اين دو تا در هم
و اينك‌ه حوزه بشود كي دانشگاه ديگرى با همين خصوصيات و دانشگاه بشود حوزه با اين خصوصيات.
يقيناً اين مراد نيست. ما هم حوزه لازم داريم هم دانشگاه، وحدت از آن طرف به اين معنا هم نيست كه
اينها يك وحدت جه تگيرى كلى داشته باشند، چون اين حاصل است. انقلاب اين را بوجود آورده است.
انقلاب فرهنگى به خصوص در دانشگاه يك چنين چيزى را بوجود آورده و بايد بياورد. ما اگر شعار وحدت
حوزه و دانشگاه را هم سر نم ىداديم جهت دانشگاهايمان هم بايد عوض م ك‌ىرديم بايد اسلامى م ك‌ىرديم.
بايد به سمت هدفها و آرمانهاى انقلاب دانشگاه را هدايت م ك‌ىرديم و بر اساس آنها بايد برنام هريزى
م ك‌ىرديم، اين يك چيز طبيعى است. بنابراين وحدت حوزه و دانشگاه كه م ىگوئيم يك چيزى بيش
از اينها و زائد بر اينها بايستى باشد. والّ اينها بطور طبيعى وجود دارد. ما اگر بعد از آنى كه يك انقلاب
بر مبناى اسلام كرديم و مردم ما در راه اين انقلاب اين همه فداكارى كردند، تلاش كردند، شهيد دادند،
سرمايه گذاريهاى بسيار گران قيمت كردند، با استكبار جهانى به خاطر ت يكه ى‌ به اسلام و محور قرار دادن
اسلام ما درافتاديم، دشمنيهاى قطبهاى عظيم قدرت را در دنيا به سمت خودمان متوجه كرديم، به خاطر
اينك‌ه دم از اسلام زديم. اگر بعد از همه ى‌ اين ماجراها كيهو اين ملت ببيند كه دانشگاهش، محل پرورش
انسانهاى ادارهك‌ننده ى‌ كشور در آينده اش، جهت اين انقلاب و اين آرمانها و اين اسلامها را ندارد، اينك‌ه
نقض غرض است. اينك‌ه قابل قبول نيست، قابل تَوَفُّه نيست، طبيعى است كه دانشگاه انقلاب و دانشگاه
جامعه ى‌ اسلامى بايد همان جه تگيريها را و همان هدفها را داشته باشد. اين هم بنابراين مقصود از وحدت
حوزه و دانشگاه اين نم ىتواند باشد، كي چيز ديگر بايد باشد. شايد بتوان گفت كه وحدت حوزه و دانشگاه
عبارت از اين است كه ما اين دو كانون علمى، اين دو مركز تعليم و تعلّم را از لحاظ اخلاق حاكم بر آنها، از
هدف از وحدت حوزه و دانشگاه  سيستم و سازماندهى حاكم بر آنها، و از لحاظ برخى از محتواها به هم نزديك كنيم. اين يك چيزى است كه م ىتواند تحت عنوان و تحت نام وحدت حوزه و دانشگاه به عنوان كي هدف مورد توجه قرار
بگيرد و برايش كار بكنند و چيز كمى هم نيست، چيز خيلى مهمى است.

شهید مفتح، كم نمود و كم تظاهر اما پرحضور و پرتحرك
خيلى محفل و مجلس گيرا سرشار از صميميتى است. ب ىشك خاطره ها يادها و گذشته ها و فضا در اين جو
معنوى و روحانى مؤثر هست. و حضور حضرت آقاى ميرمحمدى عالم فاضل ارزشمند زحمتك‌شيده در اين
دانشكده، در اين محيط و در اين محضر بر جوّ صميميت و صفا و معنويت اين جا م ىافزايد. و خوشحالم كه
اين توفيق را پيدا كردم در خدمت برادران و خواهران عزيز، دانشجويان، اساتيد محترم و مسؤولين، اين ياد
را و اين خاطره را با هم گرامى بداريم. بسيار بجاست كه در وحله ى‌ اوّل از شهيد عزيزمان مرحوم آيت اللَّ
مفتح رحمةا للعليه ياد كنيم كه اين روز و اين مجمع از بركات خون آن شهيد بزرگوار ماست. خود آن عزيز
در زندگيش هم همي نطور بود. ك منمود و كم تظاهر اما پرحضور و پرتحرك. اسمش كمتر برده م ىشد اما
آثارش خيلى جاها بود. كيى از آنها دانشگاه بود و كيى از آنها حوزه. آنها كه ياد آن عزيز را گرامى داشتند و
با او انس گرفتند م ىدانند كه حضور شهيد مفتح در سالهاى تاريك اختناق در پايگاههاى مقاومت و معرفت
و فرهنگ انقلابى يعنى مساجد يك حضور نمايان و ك منظير بود، هر جا او بود پايگاه بود. همان وقتها
مسجد قبا معروف بود، مسجد جاويد معروف بود، كه آثار شهيد مفتح بود. اسم خود اين عزيز كمتر آورده
م ىشد. با اينك‌ه آنها از بركات او بودند. حالا هم همانجور است، هفته ى‌ وحدت حوزه و دانشگاه معروف
است. مفتح لابلاى يادهاى اين هفته گم م ىشود، يادش فراموش م ىشود. اين جزو افتخارات اوست كه
آثارش از اظهاراتش از مني تهايش هميشه بيشتر و مشهودتر بوده. بد نيست بدين جهت و براى اينك‌ه
بنده به سهم خودم به عنوان كسى كه مدتهاى مديدى آن شهيد عزيز را م ىشناختم و سالها ىي با ايشان
دوست بودم، از نزد كي براى رفع اين فضاى غربت آلود چند جمله اى عرض بكنم.(*. بیانات در مراسم سالگرد شهادت دكتر مفتح )در روز وحدت حوزه و دانشگاه( 26 / 09 / 1364)
اعتقاد شهید مفتح به بازکردن حصار دور حوزه
شهيد مفتح كيى از مظاهر آن فرهنگى بود كه اسلام را در مرحله ى‌ عمل، به فردها و زاوي هها و خلو تها
محدود نم ك‌ىرد و در مرحله ى‌ معرفت و تحصيل به حوز هها و مسجدها، اسلام را با همان شؤون و
هم هجانب هگ ىاش در اعتقاد و عمل، در معرفت و تحقق م ىفهميد و به دنبال او تلاش م ك‌ىرد. بنده از وقتى
رفتم قم و شهيد مفتح را شناختم، كه البته آن وقت ايشان جزو فضلا بودند، سال س ىوهفت، من تازه از
مشهد رفته بودم. كيى از چهره هاى فاضل و برجسته بود و كيى از روحانيون متجدد بود. يعنى جزو كسانى
بود كه معتقد بود حوزه ى‌ علميه بايد اين حصارى را كه به دور خودش كشيده باز كند. هم راه بدهد، هم
راه بيايد، هم بر ابعاد بينش جهانى خودش بيفزايد، دنيا را بشناسد، دانشها را، دانشمندها را، جريانها را،
مسائل سياسى را، مسائل فرهنگى نوين را، چيزهايى را كه در ميان آنها دشمنهاى ما و دشمن ىهاى ما و
دوستهاى و دوست ىهاى با ما را وجود دارند، اينها را بداند. معتقد به مبارزه بود.

صفحات: 1· 2

كليد موفقيت و رمز پيروزى انقلاب
بيست و هفتم آذر ماه روز شهادت دكتر مفتح استاد دانشگاه و روحانى مبارز وانقلابى روز وحدت حوزه و
دانشگاه ناميده شده است . تخصيص اين روز به اين مناسبت ناشى از نياز مبرمى بود كه در جامعه ى انقلابى
ما احساس ميشد . چرا كه )وحدت( كليد موفقيت و رمز پيروزى انقلاب خونبار ما بوده و هست و حفظ و ادامه
ى آن به آسيب ناپذيرى انقلاب و نيل به اهداف انقلابى و حفظ كامل دستاوردهاى آن خواهد انجاميد. بقا و
استمرار انقلاب ما كه پس از تأیيدات الهى به وحدت اقشار مختلف ملت بر محور اسلام و رهبرى مرجع و امام
عزيز و عظيم امت مت ىك و استوار بود جز با اتكال به خدا و حفظ وحدت همه جانبه امكان پذير نخواهد بود و
هر اقدامى كه در راه حفظ وحدت بعمل آيد عمل صالحى است كه بايد مورد تأ ييد و پشتيبانى كامل مسؤولان
و دست اندركاران قرار گيرد . اما در اين راه و كار، دقايق و ظرايفى هست كه بى توجه به آن حفظ وحدت امكان
پذير نخواهد شد و شعار وحدت با همه ى طنين دلنشين و روح نوازى كه دارد در مرحلهى‌ حرف و سخن باقى
خواهد ماند. حال آنكه انقلاب ما امروزه بيش از هر زمان ديگر نياز به آن دارد كه شعارهاى خود را جامعهى‌ عمل بپوشاند و بدون ترديد امكان و شايستگى و ابزار اين كار را نيز در اختيار دارد .
عوامل مهم در توجه به وحدت حوزه و دانشگاه
قبل از اينكه به اين نكات بپردازم ميخواهم در اين زمينه كه چرا وحدت حوزه و دانشگاه و وحدت روحانى
و دانشجو از همان روزهاى آغاز انقلاب بيشتر مورد توجه مردم جامعه ى ما بوده است توضيح دهم . روشن است
*. پیام بمناسبت برگزاری سمینار هفته وحدت حوزه و دانشگاه 27 / 09 / 1360

صفحات: 1· 2