آشنایِ غریب، مهربانِ غریب، بزرگ زادهء غریب، سلام!

مزار بی چراغ، تربت بی زائر، بهشت گمشده، سلام!

آتشفشان صبر، چشمان معصوم، بازوان مظلوم، زبان ستمدیده، سلام!

سینه شعله ور، جگر سوخته، پیکر تیرباران شده، سلام!

امام حسن(ع) را به دليل صفات و فضايل اخلاقی، سخاوت و بخشش بی‌نظيری كه داشت كريم اهل بيت می‌ناميدند. به صورتی كه بارها نیمی از مال خویش را به نيازمندان داد. گاه پيش از آن‌كه مستمندى اظهار احتياج كند و عرق شرم بريزد، احتياج او را برطرف مى‏ ساخت و اجازه نمى‏ داد رنج و مذلت درخواست را بر خود هموار سازد.

امام حسن مجتبی علیه السلام بسیار باگذشت و بزرگوار بود و از ستم دیگران چشم پوشی می کرد. بارها پیش می آمد که واکنش حضرت به رفتار ناشایست دیگران، سبب تغییر رویه فرد خطاکار می شد.

درهمسایگی ایشان، خانواده ای یهودی می زیستند. دیوار خانه یهودی، شکاف برداشته و نجاست از منزل او به خانه امام نفوذ کرده بود. مرد یهودی از این ماجرا باخبر شد. روزی زن یهودی برای درخواست نیازی به خانه آن حضرت رفت و دید که شکاف دیوار سبب شده است که دیوار خانه امام نجس شود. بی درنگ، نزد شوهرش رفت و او را آگاه ساخت. مرد یهودی نزد حضرت آمد و از سهل انگاری خود پوزش خواست و از اینکه امام، در این مدت سکوت کرده و چیزی نگفته بود، شرمنده شد.

امام برای اینکه او بیش تر شرمنده نشود، فرمود: «از جدم رسول خدا(ص) شنیدم که گفت به همسایه مهربانی کنید».

یهودی با دیدن گذشت و برخورد پسندیده ایشان به خانه اش برگشت و دست زن و بچه اش را گرفت و نزد امام آمد و از ایشان خواست تا آنان را به دین اسلام درآورد.