اسرار تكبيرة الاحرام
عن الصادق - عليه السلام - :
اذا كبرت فاستصغر ما بين العلا و الثري دون كبريائه ؛ فان الله اذا اطلع علي قلب العبد و هو يكبر و في قلبه عارض عن حقيقة تكبيره قال : يا كاذب ، اتخدعني ؟ و عزتي و جلالي لاحرمنك حلاوة ذكري و لاحجبنك عن قربي و المسارة بمناجاتي . فاعتبر انت قلبك حين صلوتك فان كنت تجد حلاوتها و في نفسك سرورها و بهجتها و قلبك مسرورا بمناجاته ملتذ بمخاطباته ، فاعلم انه قد صدقك في تكبيرك له ؛ و الا فقد عرفت من سلب لذة المناجاء و حرمان حلاوة العبادة ، انه دليل علي تكذيب الله لك و طردك عن بابه ؛
چون تكبير (نماز) را گفتي ، آن چه را ما بين آسمان و زمين است ، درمقابل كبرياء خدا كوچك و ناچيز شمار كه اگر خداوند بر قلب بنده ، زماني كه تكبير مي گويد ، بنگرد و در دل او چيزي باشد كه از حقيقت معناي تكبير بازش مي دارد ، به او گويد : (اي دروغگو آيا مرا مي فريبي ؟ به عزت وجلالم سوگند كه از شيريني ياد خود محرومت كنم و از قرب به خود و شادماني مناجاتم محجوبت سازم ) . پس به هنگام نمازگزاردنت دل خود را بيازما ، اگر شيريني نماز را و در (عمق ) جان ، سرور و بهجت (حاصل از) آن را مي يابي و دلت از راز و نياز با او شادمان است و از گفتگو با او لذت مي برد ، بدان كه خداوند ، تو را در تكبيري كه برزبان رانده اي ، تصديق فرموده است ؛ و گرنه ، بدان كه فقدان لذت مناجات و محروميت از شيريني عبادت دليل بر اين است كه خداوند تو را(در تكبيرت ) دروغگو دانسته و از درگاه خود رانده است .
(مصباح الشريعة ، باب 13 . بحارالانوار ، ج 81 ، ص 230)