در معرض امتحان! 

به او گفتم: حالا خسته‌ای. این‌همه راه را پیاده آمده‌ای. بنشین شامت را بخور. نفسی که تازه کردی، بلند می‌شویم با هم نماز را می‌خوانیم. یک شب که هزار شب نمی‌شود. نماز اول وقت هم که واجب نیست.

خدا خودش می‌داند تو چقدر خسته‌ای؛ چقدر راه آمدی؛ الان تشنه و گرسنه هستی. سخت نگیر برادر، هستیم دور هم…!
ایستاد گوشه پیاده‌رو، نمازش را خواند؛ بی‌آنکه نگاه کنجکاو دیگران برایش اهمیتی داشته باشد.

از اینکه به حرف‌های من اعتنا نکرد، ناراحت نشدم که هیچ، خوش‌حال شدم از اینکه به من ثابت شد سفارش‌های مکرر شیخ برای نماز اول وقت، مخصوص پامنبری‌هایش نیست! و خودش بیشتر از دیگران به آنچه می‌گوید عمل می‌کند. من می‌خواستم امتحانش کنم. شهید محمدزمان ولی‌پور مثل همیشه سربلند ماند. دلدادگی او توجه مرا به نماز بیشتر کرد.

? قصه عاشقان؛ دعوت به نماز در سیره شهیدان؛ ص 53

 معنای واژه رمضان ?از این نکته نباید غفلت ورزید که رمضان از اسمای الهی است و بر اثر رحمت پروردگار؛ گناهان برطرف می‌شود. آن چنانکه پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم در خطبه‌ی شعبانیه در مسجد، وقتی که به تفصیل در مورد این ماه شریف بیاناتی داشته‌اند، می‌فرمودند: إِنَّهُ قَدْ أَقْبَلَ إِلَیْکُمْ شَهْرُ اللَّهِ بِالْبَرَکَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ شَهْرٌ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ أَفْضَلُ الشُّهُورِ وَ أَیَّامُهُ أَفْضَلُ الْأَیَّامِ وَ لَیَالِیهِ أَفْضَلُ اللَّیَالِی وَ سَاعَاتُهُ أَفْضَلُ السَّاعَات (١) یعنی : پیش روی شما ماه خدا قرار گرفته است که دارای برکت و رحمت و آمرزش می‌باشد. این ماه در نزد خدا از بهترین ماه‌ها می‌باشد و روزهای آن بهترین روزها و شبهای آن بهترین شب‌ها و ساعات و لحظه های آن بهترین ساعات و لحظه‌ها می‌باشد. البته برخی بر آن‌اند که حدیثی که دلالت می‌کند بر اینکه رمضان از اسمای الهی است، ضعیف است و هیچ یک از بزرگان و علماء حدیث شناس بر این نوع از احادیث مهر تایید نفشرده اند که به طور نمونه در روایتی آمده که شخصی به نام سعد، از امام باقر علیه السّلام روایت نموده و گفت: هشت تن در محضر آن بزرگوار بودیم و در باره «رمضان» صحبت می‌کردیم، حضرت فرمود: نگوئید «این رمضان» و نگوئید رمضان رفت، و رمضان آمد! زیرا «رمضان» نامی از نامهای خداوند عزّ و جلّ می‌باشد. نمی‌آید و نمی‌رود، آنکه می‌آید و می‌رود زائل و نیست شونده است، بلکه بگوئید: شهر رمضان (ماه رمضان) یعنی شهر اضافه گردیده به اسمی که نام خداست، ماهی که قرآن در آن ماه نازل گردید، و خداوند آن را حجّت و محلّ شادمانی برای اولیاء خود قرار داده(٢) است. ?همچنین در روایتی دیگر غیاث بن ابراهیم گوید: امام صادق علیه السّلام از پدر بزرگوارش از جدّش روایت نموده که فرمود: حضرت علیّ صلوات اللَّه علیه فرمودند: نگوئید رمضان، بلکه بگوئید «شهر رمضان» چون شما نمی‌دانید رمضان چیست؛ و از پیغمبر صلی اللَّه علیه و آله و سلّم روایت شده که این ماه رمضان نامیده شده، زیرا این ماه «یرمض الذّنوب» است یعنی گناهان را می‌سوزاند (٣) (١)?أمالی الصدوق، 93، المجلس العشرون (٢)?معانی الأخبار-ترجمه محمدی، ج 2،250 (٣)?همان

در نیمه‌ی ماه رمضان ماه برآمد

سالار کریمان جهان از سفر آمد

افطار کنید از رطبِ ذکرِ حسن جان

چون بر علی و فاطمه زیبا پسر آمد

عذاب شرمندگی
بزرگی را تصور کنید که از کودکی پشتوانه شمابوده و همه مخارج شما را تامین کرده و همیشه امورتان را تدبیر نموده است و چون فرد بسیار مهربانی هم هست همیشه خیال شمااز او راحت بوده و فقط هروقت کاری داشتید سراغش را گرفته اید.اما هیچوقت برایش وقت خاصی نگذاشته یا حتی گاه کمکهای او راهدر داده اید.اما هر بار که متوجه اشتباهاتتان شده اید از کنارش راحت گذشته اید و لزومی به عذرخواهی ندیده اید چون به محبت آن بزرگ اطمینان دارید! حال اگر شرایطی پیش آید که پس از همه این کوتاهیها و اشتباهات مقابلش قرار بگیرید شرمندگی همه وجودشما را فرا میگیرد و همین بزرگترین عذاب است حتی اگر او بشما چیزی نگوید و بروی شما نیاورد! و اینست ماجرای ما وخداوند! ما هرچه داریم از اوست.و هر خیری هم که از ما سر میزند باز از توفیقات اوست اما باندازه ای که به مجاری لطف او توجه داریم و برای آنها وقت و همت صرف میکنیم به خود او توجه نمیکنیم چون خیال ما از او راحت است(بل لانک خیر الساترین) چون میدانیم او اصلا بروی ماهم نمیآورد! ولی بهرحال آن شرمندگی سرجای خودش هست.از یکسو شرمندگی دوری و از سوی دیگر حسرت و افسوس از دست دادن فرصتهای ناب با او بودن! وقتی باخودت میاندیشی که چقدر میتوانستم با رفتن بنزد او و بااو نشستن از همراهی و هم صحبتی اش توشه بردارم ولی همه این اوقات و فرصتها را صرف مجاری بی اعتبار و گذرا و بی خاصیتی کردم که هیچ نشانی از آنها باقی نمانده است!آری حقیقت اینست که تنها و تنها لحظات و فرصتهایی برای ما ماندنی و شیرین است که با او سپری شود .مهم نیست که چگونه و کجا فقط مهم اینست که با او باشد! قدر این لحظات رابدانیم .خداوند را بحق کریمه اهلبیت امام مجتبی ع که در زادروز میلاد حضرتش قرار گرفته ایم میخوانیم که همه اوقات ما را در توجه و تذکر بخودش قرار دهد.
اوقات خوش آن بود که با دوست بسرشد
باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
ازیمن دعای شب و ورد سحری بود.
@namazesobh

اوج “زیبایی"!
زیبایی،دوستی،محبت،عشق،صفا،
صمیمیت ،آرامش،رضایت…..کلماتی هستند که با وجود ما آدمیان هماهنگ اند! همیشه و همه وقت و همه جا اینها را دوست داریم و بدنبالشان هستیم.اما اینکه چقدر بآنها دست می یابیم ماجرای دیگری است.
حال سخن در اینست که اوج همه این زیبایی ها که در حقیقت منشا همه آنهاست در حقیقتی است که همراه ما و آشنای با ماست.اما بدلایلی ما از اوغافل میشویم.کسی که با ظرافت و دقت و زیبایی هرچه تمامتر همه اجزای شگفت انگیز وجود ما را برایگان در اختیار مانهاده و همه نوع نعمتهای متنوع و جذاب و دوست داشتنی دراختیار ما نهاده است و ما را بر بهره برداری از آنها توان و قدرت بخشیده است…اما عجیب اینجاست که ما همه این زیبایی های خیره کننده را میبینیم اما از خود او غافلیم! اما اثر این غفلت چیست؟ اثرش آن است که از همین زیباییهای موجود هم نمیتوانیم بهره ببریم!چون همیشه اضطرابی مارا همراهی میکند که نکند این خوشی از دستم برود و یا آن مصیبت برایم پیش آید!!! و حال آنکه اگر از “او” غافل نبودیم حتی باندازه یک لحظه نیز دچار شک و تردید نمیشدیم!چون میدانستیم که همه این زیباییها از آن خود اوست و او همیشه هست و همه اینها را در اختیار دارد و وقتی ” او” را داشته باشی گویا همه اینها را نیز داری! آنوقت است که همیشه و در همه حال “راضی"هستی یعنی “خوشحالی” ….واین همان است که علی ع فرمود: بالاترین افتخار من آنست که خدایی چون تو دارم! و اگر تو را میپرستم بخاطر آنستکه تو شایسته پرستشی!!…
در این ایام مبارک از ” او” بخواهیم که هماره با ” او” باشیم که این همان “اوج” زیبایی است!
@namazesobh