«یک جهان روضه و یک چشم پر از نم داری

آه، آقای غریبم به دلت غم داری»

دردِ بی مادری ای کاش دوایی می داشت

فاطمیّه شده و اشک دمادم داری

صاحبِ مجلس روضه، غم مادر دیدی

بر درِ خانه ی خود، بیرق ماتم داری

دردِ دل کن که نگویند غریبی آقا

  بین این سینه زنان، مونس و مَحرَم داری

  دلِ یعقوبیِ مادر ز فراقت خون است

یوسف مصر بقا، قصد سفر هم داری ؟

  دل ، حسینیّه ی چشمان تو شد مولا جان

  باز هم وقت عزا، یاد مُحرّم داری

  گاه در کوچه و گه کرب و بلا می گریی

  داغ یک پهلو و انگشتر خاتم داری…