كمي توبه واقعي

من گمان نمي‌كنم از هر هزار نفر گناهكار، پنجاه نفر توبه واقعي كرده باشند. مثلا از ميان دزدها چند نفرشان مثل فضيل بن عياض برگشته‌اند. پس شخصي كه خودش را با گناه، به بيماري روحي مبتلا مي‌كند، برگشتش به عافيت و سلامتي كار بسيار مشكلي است.
بنابراين نبايد خودمان را مريض كنيم به اميد اين كه سال ديگر شب احيا مي‌رويم و خودمان را خوب مي‌كنيم. ما هر كداممان به گناهي آلوده هستيم، بيست ماه رمضان يا سي محرم وصفر هم بر ما گذشته است، پس چرا تا حالا خوب نشده‌ايم؟ كدام‌يك از ما در ماه رمضان و يا روز عاشورا براي هميشه توبه كرده‌ايم و يا ترك غيبت كرده‌ايم؟ كدام‌يك از ما معالجه شده‌ايم؟ اين است خطر! اين بدبختي است كه گريبان يك انسان را مي‌گيرد و بنابراين حق با خداست كه به انساني كه دشمن را راه مي‌دهد حمله كند. دشمن كه از اول به صراحت گفته است كه من دشمن انسان هستم. او همان ابتدا گفت: )فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعين‌(
اصلا او به خدا گفت كه من تو را نمي‌خواهم و خدا هم به او فرمود من هم تو را نمي‌خواهم: )فَاخْرُجْ مِنْها فَإِنَّكَ رَجيم( و حساب هر دو تسويه شد، اما اين ما هستيم كه چهل سال است بازي درمي‌آوريم و تكليفمان را روشن نمي‌كنيم. كدام گناه را كه به آن آلوده بوده‌ايم از آن جدا شده‌ايم؟ چگونه توبه و آشتي كرده‌ايم؟ آشتي يعني از گناه برگشتن و شب احياء يعني معاهده كردن با خدا كه ما بنده تو هستيم، اما ما كه هنوز بنده نشده‌ايم، پس شب‌هايي كه بر ما گذشته در حقيقت، احيا نبوده است، آنها قرص مسكّن بوده است!