كفايت خداوند برنماز
قال ابوالحسن الرضا - عليه السلام - :
. . . . و اني اقبلت يوما من الفرع فحضرت الصلاة فنزلت ، فصرت الي ثمامة ، فلما صليت ركعة اقبل افعي نحوي فاقبلت علي صلابتي لم اخففها ، و لم يتنقص منها شي ء فدنا مني ثم رجع الي ثمامة ، فلما فرغت من صلاتي و لم اخفف دعائي دعوت بعضهم معي فقلت دونك الافعي ، تحت الثمامة فقتله ، و من لم يخف الا الله كفاه ؛
همانا من نيز روزي در فرع بودم ، وقت نماز فرا رسيد ، پس من پياده شدم و رفتم به سوي بوته (ثمامه ) ، (در بيابان عربستان گاهي بوته اي به قدر يك درخت وجود دارد كه از سايه اش به خوبي مي توان استفاده كرد) . همين كه به نماز ايستادم و دو ركعتي خواندم ، يك افعي نزديك آمد ودر كنارم قرار گرفت . و من متوجه نماز شدم و از آن نكاستم و كم نكردم افعي به من نزديك شد و سپس به طرف بوته برگشت . وقتي كه از نماز فارغ شدم و دعا و تعقيباتم را نيز تخفيف نداده بودم ، بعضي يارانم را كه همراه ما بودند ، فرا خواندم و گفتم : پشت سر شم زير بوته افعي است . پس او را كشتند ، آن گاه امام (ع ) فرمود : هر كس از غير خدا نترسد ، خداوند او را كفايت مي نمايد .
(بحارالانوار ، ج 84 ، ص 246)