پول تو جيبي بچه ها، از مواردي ست که اغلب در خانواده مشکل آفرين مي شود. ما گمان مي کنيم «پول تو جيبي»، پاداشي براي رفتار خوب يا حق الزحمه اي براي کارهاي روزانه بچه هاست. به همين خاطر، از آن به عنوان وسيله اي براي فشار آوردن بر کودک و واداشتن او به اطاعت استفاده مي کنيم. در واقع پول توجيبي براي اين است که به فرزندان مان فرصت دهيم تا خواسته هاي اضافه بر نيازهاي روزمره شان را تأمين کنند. يعني اگر اين پول وجود نداشته باشد جريان عادي زندگي مختل نشود.

بهتر است پرداخت پول توجيبي با يک تعهد دوطرفه صورت گيرد اگر سرپيچي در تعهد وجود داشته باشد، مي شود پول توجيبي را قطع کرد اما در کل بهتر است پول توجيبي براي موضوع هايي همچون امروز نمره کم آوردي، اتاقت را بريز بپاش کردي و… قطع نشود. براي جريمه کردن فرزندان راه هاي ديگري وجود دارد از قبيل گردش نرفتن، منع استفاده از موب

آنچه که بايد به آن توجه کرد اين است که «پول تو جيبي» يک وسيله آموزشي و تربيتي است که هدف و غايتي مشخص دارد: 

ما مي خواهيم از طريق «حق انتخاب» و «مسئوليت»، به فرزند خود ياد بدهيم که چگونه از پولش استفاده کند و او را در اندوختن تجربه در اين راه ياري کنيم.

* اينکه پول تو جيبي چه قدر باشد، خيلي مهم نيست، مهم اين است که بچه ها استفاده درست را بلد باشند. 

* پول هفتگي يا ماهيانه بستگي به سن اطفال دارد. بهتر است کودکان 7 تا 9 ساله به طور هفتگي و کودکان بالاي 10 سال به طور ماهيانه پول تو جيبي شان را دريافت کنند.

* پرداخت پول تو جيبي بايد منظم باشد و روزانه، هفتگي و يا ماهيانه باشد تا کودک يا نوجوان بتواند براساس آن نظم، برنامه ريزي کند. 

* پول دريافتي بچه ها نبايد آنقدر زياد باشد که ارزش خود را از دست بدهد و نه آن قدر کم که کودک يا نوجوان براي رفع خواسته هاي خود به اعمال نادرست دست بزنند.

اگر فرزندي وسيله اي بخواهد و پول کافي نداشته باشد والدين چه بايد بکنند؟

ممکن است فرزند ما بخواهد وسيله ي گراني بخرد و شايد لازم باشد هفته ها و يا حتي ماه ها پول خود را پس انداز کند. بايد توجه داشته باشيم که هدف از دادن پول توجيبي جلب مشارکت کودک است نه وارد کردن فشار بر او. بنابراين در صورتي که کودک شما واقعاً به خريد آن کالا تمايل دارد و براي اين کار نيز در حال پس انداز کردن است، بعد از يک هفته يا حداکثر 10 روز شما مي توانيد به عنوان تشويقي براي موفقيت او در پس انداز، بقيه ي پول مورد نياز را به او بدهيد. اما در صورتي که وسيله اي را مي خواهد و در عين حال نمي تواند از خريد روزانه ي خوراکي نيز دل بکند و در نتيجه پس اندازي هم ندارد، لزومي ندارد در اين مورد به او کمک کنيد. 

به عنوان مثال در سن 3 تا 4 سال مدت انتظار کودک نبايد بيش تر از 10 روز باشد و در سن 5 تا 6 سالگي نبايد بيش تر از 2 هفته باشد اما در سنين دبستان اين مدت به 3 هفته و در سال هاي پاياني آن به يک ماه تبديل مي شود. در دوره ي راهنمايي مدت زمان انتظار 2 ماه و در دوره ي دبيرستان به 4 ماه تغيير پيدا مي کند. در سال هاي بعد ممکن است لازم باشد فرزند شما تا 6 ماه پولش را به شکلي کامل پس انداز کند تا بعد بتواند تا حدي روي کمک مالي شما حساب کند.

اگر پول توجيبي بچه اي تمام شود و دوباره تقاضاي پول کند، چه بايد کرد؟

بايد به آن ها ياد بدهيد که پس انداز کنند تا وقتي وسيله اي را خيلي نياز دارند بتوانند آن را تهيه کنند. نبايد به آن ها اجازه دهيد هر وقت پول کم مي آورند نزد شما بيايند و تقاضا کنند و اين کار براي شان تبديل به عادت شود. تنها چاره ي اين مشکل تربيت صحيح و دادن يک مستمري متوسط و منظم به طور هفته اي و يا ماهيانه است.

اگر کودکي پولش را قرض بدهد يا ببخشد و دوباره درخواست پول کند چه بايد کرد؟

اين که ما مي گوييم نوجوان بايد عواقب کارها و تصميماتش را خودش به عهده بگيرد، اين جاست. اگر کودک يا نوجوان بخواهد تمام پول خود را صرف خريد مواد غذايي، تنقلات، يا لوازم التحرير تزييني و… بکند يا پولش را به ديگران قرض بدهد يا ببخشد و پولش تمام شود، مي توانيم خيلي با انعطاف به او بگوييم که من به تصميم تو احترام مي گذارم و تو هم براي تصميم گيري هاي خودت بايد احترام قايل باشي، چون خودت پولت را اين جوري خرج کردي!

اگر فرزندمان پول زيادي به عنوان هديه گرفت، درست است آن پول را از او بگيريم؟

بعضي از والدين پول هاي عيدي را از کودکان مي گيرند به اين بهانه که مي خواهند براي شان نگه دارند و يا … و اين کار درست نيست.بايد عيدي بچه ها را به خود آن ها بدهيم و اگر سن شان کم است و نمي دانند که با آن چه کنند، پدر و مادر مي توانند آن ها را به مغازه ببرند و ضمن توضيح دادن از آن ها بخواهند که اسباب بازي يا هر چيز ديگري را انتخاب کنند. در اين شرايط، کودکان مي توانند حق انتخاب داشته باشند، چيزي را که