*(سه) ساعت در ماه مبارک رمضان وجود دارد که خیلی گرانبهاست،پس اگر تو بر آن ها محافظت کنی نهایتا این سه ساعت تا آخر ماه مبارک رمضان میشود (نود) ساعت!!!*

 که این سه ساعت عبارتند از:

۱:ساعت افطار، افطاری را  زود حاضر کن و وقتی برای دعا بزار.چون برای روزه دار دعایی هست که مردود نمیشود پس برای خودت و عزیزانت و مردگان دعا کن

۲:ساعت دوم آخر شب است پس با خداوند خلوت کن که خداوند صدا میزند آیا درخواست کننده ای هست اجابتش کنم آیا استغفار کننده ای هست ببخشمش پس در آن زیاد استغفار کن

۳:واما ساعت سوم نشستن تو بعد نماز صبح در جایگاه نمازت تا وقت اشراق.

این نود ساعت است پس بر بقیه اوقات مداومت کن بر ذکر و دوری ازغیبت….نماز های فرض و نافله را بجا بیار که فقط سی روز است و به سرعت میگذرد.
سه دعا در سجودتان فراموش نشود

1- اللهم إنی أسألك حسن الخاتمة

2)اللهم ارزقني توبة نصوحه قبل الموت

3)اللهم يا مقلب القلوب ثبّت قلبي علي دينك

 فتوای رهبر انقلاب درباره حکم روزه ماه مبارک رمضان در شرایط کرونا

? روزه از ضروریات دین و ارکان شریعت اسلام است و ترک روزه ماه مبارک رمضان جایز نیست مگر آنکه فرد، گمان عقلایی پیدا کند که روزه گرفتن موجب:
1. ایجاد بیماری
2.تشدید بیماری
3.افزایش طول بیماری و تأخیر در سلامتی می‌شود.
? در این موارد روزه ساقط، ولی قضای آن لازم است.

? بدیهی است در صورتی که این اطمینان از گفته پزشک متخصص و متدین نیز به دست آید، کفایت می‌کند؛ بنابراین اگر فردی نسبت به امور یاد شده خوف و نگرانی داشته و این خوف منشأ عقلایی داشته باشد، روزه ساقط، ولی قضای آن لازم است

#اطلاع_رسانی_کنید

#تولیدی_به_قلم_خودم

#دلنوشته_اربعین

#اربعین

#تجربه_نگاری_اربعین
حضرت عباس(س) شرمنده ام کرد.
پارسال چهار روز مانده به اربعین به سمت وادی عشق، سرزمین نینوا حرکت کردیم.
به خاطر تاخیر در حرکت مسیر پیاده روی حرم امام علی(ع) تا حرم امام حسین(ع) را طی 2 روزه رفتیم.
دو روز پر از شگفتی و زیبایی….
دو روز پر از دیده ها دیدنی و‌شنیده های شنیدنی…..
دو روز پر از آبله و‌تاول…..
دو روز پر از خستگی و‌درد جسمی…..
دو روز پر از همبستگی…‌
دو‌ روز پر از لشگر حسین(ع)
سحرگاه روز سوم چشمم به صحن و سرای باصفای حضرت عباس(ع) روشن شد و اشک چشمای همچون باران بهاری جاری شد.
دلم پر بود از حرف…..
دلم پر بود از درد…..
دلم پر بود از گله و‌شکایت…..
دلم پر بود از غم……
دلم پر بود از دلتنگی……
درد پاهای تاول زده یادم رفتم فقط یک چیز میدیم و تنها یک چیز در آن مکان و زمان برام وجود داشت و آن هم حرم سقای دشت کربلا بود.
بی اختیار به سویش قدم می داشتم و اشک میریختم و درد دل میکردم……
فارغ از زمان و‌مکان شده بودم……
پاهای ناتوان و خسته از دور روز مداوم پباده روی انگار جان دوباره گرفته بودن.
با صدای همراهان سفرم به خودم آمدم….
از آنها اصرار برای رفتن به استراحتگاه و از من اصرار برای رفتن به حرم.
بلاخره به اجبار همراهشان شدم . بعد از چندساعتی استراحت برای زیارت اربعین به سمت حرم امام حسین(ع) رهسپارشدیم.
اتفاق جالب بین مسیر و حرم امام حسین(ع) بماند برای فرصتی دیگر چرا که قصدم از نوشتن چیزی دیگری است.بماند….‌
در آن شلوغی روز اربعین بعد از زیارت حرم امام حسین(ع) به سمت یک خیابان بهشتی که نامش بین الحرمین بود حرکت کردیم که برسیم به حرمی که صاحبش دست نداشت اما دست گیر همه بود.
شلوغ بود
شلوغ شلوغ
به قول معرف چوب می انداختی پایین‌نمی امد و البته خستگی راه هم بود.
تصمیم براین شد برگردیم منزل و شب بیاییم حرم سقا.
اما نمیدانستم چه در انتظارم است.
برای استراحت که برگشتم منزل دیدم همسفرهام کوله بار را جمع کردند و عزم برگشت به ایران را دارن!!!!!!!
اما برنامه چیزی دیگری بود.
انها سالها بود هرساله می آمدند کربلا ولی من بار اولم بود
تشنه بودم
تشنه ای زیارت….
تشنه ای درد دل…..
تشنه ای تماشای صحن سرای ارباب……
تشنه دیدن علقه……
تشنه دیدن خیمگاه و……
نتوانستم قانعشان کنم به ماندن باز هم به اجبار همراهشان شدم ….
اما دلم شکست…..
دلم شد ماتم سرا……
ندای در دلم میگفت لیاقتت تنها پیاده روی و‌زیارت اربعین بود.
تو را چه به حرم حضرت عباس(ع)؟؟؟؟؟؟
تو را چه به قدم گذاشتن در بارگاه ارباب ادب!؟؟؟؟
تو را چه به درک علقه و خیمگاه و قتلگاه و تل زینبیه؟؟؟؟؟
حدت را بدن.
اما دلم آرام نمی شد.
برگشتم اما با دلی مالامال از درد.
گذشت تا اربعین امسال.
برنامه ای برای سفر عتبات نداشتیم.
اما خدابخواهد میشود که بشود.
ده روز قبل از اربعین به همراه پدر و‌مادرم راهی سفر عتبات شدیم.
برنامه این بود
نجف _کوفه بعد کربلا
ساعت1 بعد از ظهر از شهرمان حرکت کردیم و ساعت 4 شب باب قبله ی حرم حضرت عباس (ع) بودیم.
برنامه این بود اول نجف اما چرا کربلا…..
حکایت حکایت شرمندگی بود.
نزدیک اذن صبح بود که رسیدم مستقیم طرف حرم امام حسین(ع) رفتیم اما نزدیک که شدیم حرم سقای حسین(ع) بود حکایت شدمندگی ادب عباس(ع) بود……. .
همراه مادرم وارد حرم شدیم صف های نماز تشکیل شده بود ماهم کنار در چوبی بزرگی نشستیم و‌اذن و‌نماز…..
حرم امام رضا (ع) که مشرف میشوم هیچوقت داخل شلوغی نزدیک صحن نمی روم معتقدم آزار دیگران برای دست گشیدن به ضریح مطهر حق الناس است دور می ایستم سلام میدهم خدمت امام رئوف(ع)

حالا حرم حضرت عباس بودم و نماز تمام شد و در چوبی بزرگ باز شد…….
رو که برگرداندم ضریح زیبا و‌مطهر آقای ادب بود و من!!!!!!!
خلوت خلوت…..
انگار همه را کنار زده بود که مرا در بربگیرد.
فقط شرمنده شدم……
شرمنده ای ادب حضرت عباس(ع)

 آشنایی با واقعهٔ #عاشورا

عاشورا روز دهم محرم است. شهرت این روز نزد شیعیان به دلیل وقایع عاشورای سال ۶۱ هجری قمری است که با گاه‌شماری هجری خورشیدی این روز مطابق است با ۲۱ مهر ۵۹

در این روز امام حسین(ع) و یارانش در واقعه کربلا در جنگ با لشکر یزید به شهادت رسیدند و مسلمانان در آن روز سوگواری می‌کنند.

سابقهٔ سوگواری و برپایی عزاداری برای حسین بن علی (ع) به اولین روزهای بعد از عاشورا، در محرم سال ۶۱ هجری می‌رسد.

اولین مراسم سوگواری را حضرت زینب(س) در مسجد کوفه بر امام حسین(ع) برگزار کرد. قبل از آن در کنار اجساد شهدا در کربلا برگزار شد.

روز دهم محرم، روز شهادت سالار شهیدان و فرزندان و اصحاب او در کربلا است. عاشورا در تاریخ جاهلیت عرب، از روزهای عید رسمی و ملی بوده و در آن روزگار، در چنین روزی روزه می‌گرفتند، روز جشن ملی مفاخره و شادمانی بوده است و در چنین روزی لباس‌های فاخر می‌پوشیدند و چراغانی و خضاب می‌کردند.

در جاهلیت، این روز را روزه می‌گرفتند. در اسلام، با تشریع روزه رمضان، آن روزه نسخ شد.

در فرهنگ شیعی، به خاطر واقعه شهادت امام حسین(ع) در این روز، عظیم ترین روز سوگواری و ماتم به حساب می‌آید که بزرگترین فاجعه و ستم در مورد خاندان پیامبر(ص) انجام گرفته و دشمنان اسلام و اهل بیت(ع) این روز را خجسته شمرده به شادی می‌پرداختند، اما پیروان خاندان رسالت، به سوگ و عزا می‌نشینند و بر کشتگان این روز می‌گریند.

امامان شیعه، یاد این روز را زنده می‌داشتند، مجلس برپا می‌کردند، بر حسین بن علی(ع) می گریستند، آن حضرت را زیارت می‌کردند و به زیارت او تشویق و امر می‌کردند و روز اندوهشان بود.

از جمله آداب این روز، ترک لذت‌ها، دنبال کار نرفتن، پرداختن به سوگواری و گریه، تا ظهر چیزی نخوردن و نیاشامیدن، چیزی برای خانه ذخیره نکردن، حالت صاحبان عزا و ماتم داشتن و … است.

در دوران سلطه امویان و عباسیان، شرایط اجتماعی اجازه مراسم رسمی و گسترده در سوگ اباعبدالله الحسین(ع) را نمی‌داد، اما هرجا که شیعیان قدرت و فرصتی یافته‌اند سوگواری پرشور و دامنه‌داری در ایام عاشورا به راه انداخته‌اند.

از قرن‌ها پیش عاشورا به عنوان تجلی روز درگیری حق و باطل و روز فداکاری و جانبازی در راه دین و عقیده، شناخته شده است.

حسین بن علی(ع) در این روز، با یارانی اندک ولی با ایمان و صلابت و عزتی بزرگ و شکوهمند با سپاه سنگدل و بی‌دین حکومت ستم یزدی به مقابله برخاست و کربلا را به صحنه همیشه زنده عشق خدایی و آزادگی و حریت مبدل ساخت.

عاشورا گرچه یک روز بود، اما دامنه تاثیر آن تا ابدیت کشیده شد و چنان در عمق وجدان‌ها و دلها اثر گذاشته که همه ساله دهه محرم و بویژه عاشورا، اوج عشق و اخلاص نسبت به معلم حریت و اسوه جهاد و شهادت، حسین بن علی(ع) می‌گردد و همه، حتی غیر شعیه، در مقابل عظمت روح آن آزادمردان تعظیم می‌کنند.

امام حسین(ع) که به دعوت اهل کوفه از مکه عازم این شهر بود تا به شیعیان انقلابی بپیوندد و رهبری آنان را به عهده گیرد، پیش از رسیدن به کوفه، در کربلا به محاصره نیروهای ابن زیاد در آمد و چون حاضر نشد ذلت تسلیم و بیعت با حکومت غاصب و ظالم یزیدی را بپذیرد، سپاه کوفه با او جنگیدند.

حسین و یارانش روز عاشورا لب تشنه با رشادتی شگفت تا آخرین نفر جنگیدند و به شهادت رسیدند و بازماندگان این قافله نور، به اسارت نیروهای ظلمت درآمده به کوفه برده شدند. هفتاد و دو تن یاران شهید او، بزرگترین حماسه بشری را آفریدند و یاد خویش را در دل تاریخ و وجدان بشرهای فضیلت خواه، ابدی ساختند.

عاشورا در مقایسه با بسیاری از رخدادهای دیگر، حجم کمی از وقایع را به خود اختصاص داده و آغاز و انجام آن، در برهه ای کوتاه اتفاق افتاده است. اما یکی از حوادثی است که در طول تاریخ خویش، بیشترین توجه را به خود جلب کرده و علاوه بر نقش گسترده و تاثیر عمیق اجتماعی تاریخی خود، به صورت فرهنگی ویژه با ساختاری منحصر به فرد در آمده است.

@heyat_masakin

مساکین الزهرا(س)

السَلامُ علیَ عُمرانِ بنِ ابی کعبِ

?عمران نوجوانی بود که همراه پدر و مادرش به کربلا آمد و بعد از کشته شدن پدرش به ترغیب مادرش خدمت امام علیه السلام رسید و اجازه خواست که میدان برود. امام علیه السلام اجازه نفرمودند و او درخواست خودش را تکرار کرد، امام حسین علیه السلام فرمودند تو نوجوان هستی و پدرت در جنگ کشته شده و ممکن است مادرت راضی نباشد.

نوجوان گفت: به دستور مادرم آمده ام  که پس از آن امام علیه السلام اجازه فرمودند.

عمران مانند نعیم بن عجلان از نخستین افرادی بود که در فدا شدن در راه سیدالشهدا علیه السلام سبقت گرفت که در حمله آغازین دشت کربلا به میدان رفت و جنگ نمایانی کرد و به شهادت رسید.

پس از کشته شدن، سر او را از تن جدا کردند و به سوی امام علیه السلام پرتاب کردند. بلافاصله مادرش، آن را سر گرفت و گفت: ” احسنتَ یا ثمره فوادی” آفرین بر تو ای میوه دلم.

و به طرف دشمن سر را پرتاب کرد که سر مبارکش به قاتلش خورد و او را به هلاکت رساند پس مادرش به خیمه برگشت و ستون خیمه را کشید تا با آن بجنگد که امام علیه السلام او را بر گرداندند.

@heyat_masakin

مساکین الزهرا(س)