فلسفه عبادت در قرآن

قرآن فلسفه نماز را ياد خدا مي داند؛ (اءَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِيَّ)(24)

و ذكر خدا را مايه آرامش دلها؛ (اءَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)(25)

و نتيجه آرامش دل را پرواز به ملكوت . (يََّاءَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِيَّ إِلَي رَبِّك )(26)

قرآن در مواردي ديگر ، دليل عبادت را تشكر از خداوند مي داند :

(اُعْبدوُا رَبَّكُمْ الَّذي خَلَقكُم ) (27)

پرستش كنيد پروردگارتان را كه شما را آفريد .

(فَلْيَعْبُدُواْ رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ الَّذِيَّ اءَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَءَامَنَهُم مِّنْ خَوْفِ)(28)

پس پروردگار اين خانه (كعبه ) را پرستش كنند كه آنان را از گرسنگي وناامني نجات داد .

در بعضي آيات به نقش تربيتي نماز اشاره شده است :

(إِنَّ الصَّلَوةَ تَنْهَي عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ)(29)

همانا نماز انسان را از زشتي ها و مُنكرات باز مي دارد .

نمازگزار ناچار است كه بخاطر صحّت نماز و يا قبول شدن آن ، يك سري دستوراتِ ديني را مراعات كند كه رعايت آنها خود زمينه اي قوي براي دوري از گناه و زشتي است . آري كسي كه لباس سفيد بپوشد ، طبيعي است كه روي زمينِ آلوده و كثيف نمي نشيند .

قرآن بدنبال سفارش به نماز مي فرمايد :

(إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَات )(30)

همانا كارهاي شايسته ، گناهان را از بين مي برند .

پس نماز يك توبه عملي از گناهان گذشته است و خداوند با اين آيه به گنهكار اميد مي دهد كه اگر به كارهاي شايسته همچون نماز و عبادت روي بياورد بديهايش محو مي شود .