عبداللّه بن شعيب تيمى ، از حضرت ابا عبداللّه (ع ) نقل مى كند كه حضرت فرمودند:

روز قيامت منادى ندا مى كند: شيعيان آل محمّد در كجا هستند؟!
پس از ميان مردم گردنهائى كشيده شده و افرادى بپا مى خيزند كه عدد آنها را غير از حقتعالى كس ديگر نمى داند. ايشان در قسمتى از مردم بپا خاسته اند، سپس منادى ندا مى كند: زوّاز قبر حضرت امام حسين (ع ) در كجا هستند؟!
خلق بسيارى به پا مى خيزند.
پس به ايشان گفته مى شود: دست هر كسى را كه دوست داريد بگيريد و آنها را به بهشت ببريد، پس شخصى كه جزء زائرين است هر كسى را كه بخواهد گرفته و به بهشت مى برد، حتى بعضى از مردم به برخى ديگر مى گويند: اى فلانى من را مى شناسى ؟ من كسى هستم كه در فلان روز و در فلان مجلس ‍ براى تو ايستاده و احترام از او نمودم پس من را نيز درياب ، زائر او را نيز گرفته و به بهشت داخل نموده بدون اينكه دافع و مانعى در بين باشد. (1)
اين دل تنگم عقده دارد
گوئيا ميل كربلا دارد
اى حسين جانم
اى دل مهجور مانده در غربت
ميل ديدارِ آشنا دارد
اى حسين جانم
بلبل جان عاشق مُضطر
ميل گلزار نينوا دارد
اى حسين جانم
كربلا قربانگاه عُشّاقست
هر وجب خاكش قصّه ها دارد
اى حسين جانم
هر كجا بر پا شد عزاى او
همچو مهدى صاحب عزا دارد (2)

? 1- ترجمه كامل الزيارات ص 551
2- گلچين گل نغمه ص 47