غزل عاشورا

شرمنده‏ام، زبان دلم وا نمى ‏شود 

احساس لالِ من به تو گويا نمى ‏شود
درمانده‏ ام ز وصف تو اى سرخِ سرخِ سرخ! 

خون‏ واژه‏ اى به وصف تو پيدا نمى ‏شود
مى‏ خوانمت به نام و نمى دانمت هنوز 

فهميدنت نصيب دلِ ما نمى ‏شود
در كربلا نبوده ‏ام، و مى‏ كنم دعا 

گردم شهيد عشق تو، امّا نمى ‏شود!
زينب! مگرد دشت پر از لاله را چنين 

اى خواهرم! شهيد تو پيدا نمى‏ شود
آن‏ سو ستاده بر خطِ خون، ذوالجناح عشق 

با من بيا به صحنه كه فردا نمى ‏شود
گنگم هنوز و كار دلم حسرت‏ ست و بس 

شرمنده‏ ام، زبان دلم وا نمى‏ شود

رضا اسماعيلى‏