در اين مقطع، در ميان ياران امام، به طور شاخص مى‏ توان يمانى و خراسانى را مشاهده نمود كه از دو منطقه خاورميانه با سپاهيان خويش به يارى امام مى ‏شتابند. بنابر روايات، يمانى از حقّانيتى بيش از خراسانى برخوردار است و خراسانى و فرمانده سپاه خويش، شعيب‏ بن صالح براى اتمام حجّت بر ديگر سپاهيان و همراهان از امام (ع) تقاضاى معجزه و كرامت مى ‏كند. امام هم جلوه ‏اى از اعجاز خويش را به ايرانيان مى ‏نمايند و پس از آن، ايشان با حضرتش بيعت مى‏ كنند. سفيانى كه علاوه بر «شام»، «عراق» و «شبه جزيره عربستان» به بخش‏ هايى از ايران نيز لشكر كشى كرده است، اوّلين شكست خود را از خراسانى و در منطقه استخر (حوالى شيراز) از خراسانى تجربه مى ‏كند و اندكى پس از ظهور، (تنها پنج روز) بخش قابل توجّهى از سپاه خود را در بيابانى ميان مكّه و مدينه از دست مى ‏دهد. اين سپاه براى مبارزه با امام و ممانعت از اقدامات پس از ظهور، از مدينه به مكّه گسيل داشته شده بودند. جبرئيل (ع) مأمور نابود كردن و در زمين فروفرستادن اين لشكر است. از اين سپاه، تنها دو يا سه نفر ملقّب به بشير و نذير زنده مى ‏مانند كه شرح ماجرا را به اطّلاع امام زمان (ع) و سفيانى مى ‏رسانند.

پس از اين دو شكست، سپاه سفيانى به طور مداوم از سپاهيان امام (ع) كه هر لحظه بر تعدادشان افزوده مى ‏شود، شكست مى ‏خورد تا اينكه در حوالى «درياچه طبريّه» امام زمان (ع) و سفيانى در مقابل هم قرار مى ‏گيرند. به رغم تمام جنايات و فجايعى كه در اين مدّت به بار آورده بود، امام زمان (ع) كه مظهر رحمت الهى و بسان رسول اكرم (ص) ملقّب به عنوان ممتاز «رحمة للعالمين» است، سفيانى را به خيمه خويش فراخوانده و با چنان ملايمت و مهربانى با او ملاقات و صحبت مى‏كنند كه او از كرده خويش پشيمان شده و تصميم به تسليم شدن مى‏ گيرد. او با يك دنيا ندامت به خيمه و خرگاه خويش باز مى‏ گردد؛ امّا فرماندهان سپاهش او را دوباره وادار به نبرد با سپاهيان امام (ع) مى‏ كنند و او را به بدفرجامى بازمى‏ گردانند.