وقت باران داغ چشم تر عذابم می‌دهد

آب می‌نوشم غم حنجر عذابم می‌دهد

 

شیرخواره سیر باشد زود خوابش می‌برد

از عطش بی‌خوابی اصغر عذابم می‌دهد

مجلس ختم جوان رفتم دلم آتش گرفت

یاد تشییع تن اکبر عذابم می‌دهد

 

غیرتم را شعله‌ور کرده! چهل سالست که

ماجرای غارت معجر عذابم می‌دهد

 

ذبح را وقتی که می‌بینم کسی سر می‌برد

خاطرات کندی خنجر عذابم می‌دهد

 

روی دست من اثر از حلقه‌های آهن است

این کبودی‌های بر پیکر عذابم می‌دهد

 

موی بابایم به روی نیزه‌ها آشفته بود

شانه را تا می‌زنم بر سر عذابم می‌دهد

 

کاش غارت می‌شد از روی سرم عمامه‌ام

بر سرم جامانده خاکستر عذابم می‌دهد

 

از دم دروازه تا بازار ساعت‌ها گذشت

این شلوغی‌های هر معبر عذابم می‌دهد

 

شامیان در پیش من حرف از کنیزی می‌زدند

التماس چشم آن دختر عذابم می‌دهد

 

داغ چوب خیزران و مجلس شوم شراب

از تمام داغ‌ها بدتر عذابم می‌دهد

 

خطبه را با لعن بر جدم علی آغاز کرد

چون به مسجد می‌روم منبر عذابم می‌دهد

 

هرچه آمد بر سر ما از بلای شام بود

قتلگاه اصلی ما کوچه‌های شام بود

 

#سید_پوریا_هاشمی 

#امام_سجاد_ع_شهادت