حضرت آیت اللہ العظمے جوادے آملے فرمودند:

  اگر ڪسے سحرخیز بود، طرز فڪر، گفتار، رفتار، نوشتار و مَنش او همه آموزندہ است؛

نہ بیراهـہ می‌رود و نہ راہ ڪسے را می‌بندد.

????☘ شرف مؤمن در این است ڪہ در آن نشئه‌اے ڪہ بسیارے از افراد خاموش هستند یا خواب می‌باشند و فضا آرام است، او با خداے خود گفتگو ڪند و سحرخیز باشد «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِیَامُ اللَّیْلِ».

     **این نماز شب خواندن و شب‌زنده‌دارے راہ را براے گفتگو با «الله» باز می‌ڪند؛

       **اگر انسان در مواجهـہ با مرگ، مرگ را می‌میراند و تنهـا از پوست بہ در می‌آید ـ نہ بپوسد ـ شرف جاودانہ می‌طلبد و شرف جاودانہ فقط در ڪنار سجادہ نماز شب بہ دست مےآید ڪہ فرمود: «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِیَامُ اللَّیْلِ».

     **این مضمون یڪے از آیات قرآن ڪریم است ڪہ فرمود گرچہ بامداد و شامگاه، نیمروز و آغاز روز و پایان روز فرصت براے عبادت هست؛

امّا نشئہ شب، نماز شب و سَحر، حڪم خاص خود را دارد ڪہ از بامداد بهتر است، از شامگاہ بهتر است و از نیمروز بهتر است،

    **فرمود هیچڪدام از این نماز پنج‌گانہ ڪار نماز شب را نمی‌ڪند.

پاها استوارتر! دل‌ها شفاف‌تر! قلب‌ها گوهربارتر!

**اگر اشڪے هست، بالأخرہ آن سوزِ دل را این اشڪ باید بنشاند، گرچہ بعضے گفتند هرگز ممڪن نیست ڪہ سوزِ دل با اشڪ چشم نشاندہ شود؛ ولے بالأخرہ ڪمڪ می‌ڪند.

بہ قول حافظ:

گریہ شام و سحر، شڪر ڪہ ضایع نگشت

قطرہ ی باران ما، گوهر یڪ دانہ شد

     ** لذا حضرت فرمود ڪہ شرف مؤمن در سحرخیزے اوست!

** اگر ڪسے سحرخیز بود، طرز فڪر، گفتار، رفتار، نوشتار و مَنش او هـمه آموزندہ است؛ نہ بیراهـہ می‌رود و نہ راہ ڪسے را می‌بندد.