که آن خاک از حرمتی بزرگ برخوردار است. 

بی شک، سجده بر تربتی که چنین عظمت و تقدسی دارد و از ذره ذره آن ندای تقرب به خداوند به گوش می رسد و راز بزرگی و جلال و جبروت الهی در آن نهفته است و رموز عبودیت و خضوع، به آشکارترین صورت در آن تجلی یافته، سزاوارتر است و می سزد که هر انسان مسلمانی در هنگام سجده، پیشانی بر خاکی بگذارد که آمیخته با «خون خدا»ست و مشام عاشقان فضیلت و آزادگی را می نوازد و بوی دل انگیز توحید و شهادت در راه آن را در فضای اعصار و قرون پراکنده می سازد و برای همیشه الهام بخش حریت و رادمردی و فداکاری در راه خداست. 

فرجام سخن این که سجده کردن بر تربت امام حسین علیه السلام اگرچه مورد توصیه و سفارش فراوان است، اما در نزد شیعه از واجبات به شمار نمی آید و میان آن و دیگر خاک ها در جواز سجده فرقی نیست و برخلاف آن چه بعضی از جاهلان و بی خبران از آرا و اندیشه های شیعه گمان کرده اند، چه بسا شیعیان در سفر و حضر از مُهر نمازهایی غیر از تربت امام حسین علیه السلام و از دیگر چیزهایی که سجده بر آنها درست است، استفاده می کنند؛ ولی با این همه معتقدند که سجده بر آن تربت پاک و شریف، فضیلت بیشتری دارد و برای خشوع و خضوع بیشتر در برابر پروردگار یکتا، مناسب تر است.