رسيدن به كمال نماز به وسيله آداب آن
قال الصادق - عليه السلام - :
لايتم الصلوة الا لذي طهر سابغ و تمام بالغ غير نازغ و لازائغ عرف ؛ فاخبت فثبت و هو واقف بين الياءس و الطمع و الصبر و الجزع كان الوعد له صنع و الوعيد به وقع بذل عرضه و تمثل عرضه و بذل في الله المهجة و تنكب اليه المحجة غير مرتغم بارتغام يقطع علائق الاهتمام بغير من له قصد و اليه وفد و منه استرفد فاذا اتي بذلك كانت هي التي تنهي عن الفحشاء و المنكر ؛
نماز به كمال نمي رسد جز براي نمازگزاري كه داراي طهارتي همه جانبه و تماميتي رسا باشد ، نه ديگران را اغوا كند و نه خود از حق منحرف گردد ، (خدا را) شناخته و سر تسليم فرود آورده استقامت و ثبات در پيش گيرد ، بين نوميدي (از رحمت خدا) و طمع (به رحمت او) و ميان شكيبايي و بي تابي ايستاده باشد ، گويي وعده نيكوي خدا برايش عملي شده و وعده عذاب بر او واقع گشته ، مال و متاع خود را(در راه خدا) بذل نموده و هدف خود را(از عبادت ) پيش رو قرار داده و در راه خدا خون خود را ارزاني كرده و در راه به سوي خداوند نموده و از ماسواي او روي گرداند ، در بيني بر خاك نهادن هيچ ناخوشايندي و كراهتي در دل ندارد ، رشته هاي پيوند را به غير آن كسي كه او را قصد كرده و به سويش روانه شده و از او عطا و ياري طلبيده گسسته است قطع كند ، پس چون چنين نمازي به جاي آورد ، اين همان نمازي است كه از فحشاء و منكر باز مي دارد .
(فلاح السائل ، ص 23)