در برزخ هم باید خونه درست کنیم؟

●سوال:
یکی از فامیلامون خواب پدرش و دید که توی صحرایی یا بیابونی نشسته و از گرمای زیاد نای صحبت کردن نداره!
بچش ازش میپرسه چرا اینطوری شدی چرا حرف نمیزنی و اینا که پدر مرحومش میگه هوا خیلی گرمه نفسم بالا نمیاد!
( این یعنی چون خدا دید اون بنده خدا در برزخ حال بدی داره و چون خدا همزمان تمام ساکنین تمام عالم هایی رو که ما در اول سوره حمد می خونیم مکانشون و بلده و همزمان همه رو می بینه ) دلش براش سوخت و به بچش جاش و نشون داد تا براش دهایی چیزی بخونن تا از اون وضعیت در باید نه؟!

حالا با این توضیحات سوالی که من دارم اینه که:
1-ما باید توی برزخ هم از همینحا خونه درست کنیم؟ چطوری یعنی؟

2-مصالح ساخت خونه چیا باید باشه؟(برای ما مردم عادی منظورمه…مثلا توی خونه یخجال هست نوشابه هست تلوزیون هست …اینا رو چطوری باید درست کنیم؟)

3-با توحه اینکه آقای بهجت ره گفتن«هر شب که شما می خوابید به یکی از سکنات قبر می روید » الان اگه خواب ببینم توی بیابونی جایی هستیم که خشک و بی اب و علف هست این یعنی اینکه اگه الان خدای نکرده تصادفی چیزی کردیم مردیم مستقیم میریم همونحا دیگه نه؟!

4-ایا میشه طی یک سال اون خونه رو ساخت؟یا نه یک عمر طول می کشه؟(یعنی اول باید تموم ناخالصی ها رو از بین ببریم و شهوات خودمون و خشک خشک کنیم تا مثلا اون طرف باغی سبزه ای درختی رودخونه ای قصری آهویی چیزی تولید بشه نه؟

5-انسان مجرد میتونه؟یا نه حتما باید ازدواح کنیم؟
(با توجه به این ایه قران که خدا میگه «انسان مجرد ملعون است اگر بدون زن شهوت رانی کند!»
یعنی میره حهنم دیگه نه؟چه برسه به اینکه اعمالش تبدیل هم بشه!

6-و در ادامه سوال قبلی اینکه اگر ما مثلا پول جمع کنیم بریم حرمی جایی که یه سال مثلا همون تو بمونیم شهواتمون خشک بشه و همینطور نماز و قران و روزه بگیریم و بخونیم ،این درست هست یا اصلا برای خدا قابل قبول هست؟
(منظورم اینه که تبدیل به دیوی چیزی نمیشیم ؟(یهویی ورم میکنیم میگم!)
و اینکه در بین مردم باشیم و با ناخالصی ها امیخته باشیم و کسب روزی حلال کنیم بعد بیفتیم توی اون بیابون و گرمی سردی ببینیم بهتر هست یا اینکه از مردم جدا بشیم و بریم حوزه ای حایی تقوا کنیم تا بیابون برزخی تبدیل به باغ بشه!)

با تشکر

●پاسخ:

باسلام وتقدیر از شما که در فکر فردا وآینده ابدی خود هستید .
در باره پرسش شما به طور کلی باید گفت :
عوالمی مانند برزخ برای ما تنها از دریچه نقل و کلام مرتبطان با وحی مانند انبیا و امامان علیهم السلام قابل دسترسی و شناختند. عملا عقل و استدلالات برهانی و تجربی و مانند آن چندان کارایی برای ادراک ویژگی های این امور ندارند؛ به همین خاطر نباید توقع داشته باشیم که همه جزییات و زوایای عالم برزخ و حیات آن برای ما روشن باشد .
اصولا ذهن ما به پدیده‌های هستی، از دریچه ویژگی های دنیایی مانند زمان و مکان و… می‌نگرد. چیزی که دارای زمان و مکان نباشد یا زمان و مکانی متفاوت از زمان و مکان دنیوی داشته باشد، درک نمی‌کند و یا دیرتر درک می‌کند. به همین خاطر درک ویژگی های عالم برزخ چندان برای ما آسان نیست. عالم برزخ و نظام حاکم بر آن شرایط و ویژگی های خاص خود را داراست. (1)
در ترسیم حیات برزخی این بیان حکیمانه شنیدنی است که حکیم مفسر علامه طباطبایی گفته است:
انسان پس از مرگ از جهت اعتقاداتی که داشته و اعمال نیک و بدی که در دنیا انجام داده، بازپرسی خصوصی می‌شود. پس از محاسبه اجمالی طبق نتیجه‌ای که گرفته شد، به یک زندگی شیرین و گوارا یا تلخ و ناگوار محکوم گردیده، با همان زندگی در انتظار روز رستاخیز عمومی به سر می‌برد. حال انسان در زندگی برزخی بسیار شبیه است به حال کسی که برای رسیدگی اعمالی که از او سر زده، به یک سازمان قضایی احضار شود و مورد بازجویی و بازپرسی قرار گرفته، به تنظیم و تکمیل پرونده‌اش بپردازند، آن گاه در انتظار محاکمه در بازداشت به سر برد.
روح انسان در برزخ، به صورتی که در دنیا زندگی می‌کرد، به سر می‌برد. اگر از نیکان است، از سعادت و نعمت و جوار پاکان و مقربان درگاه خدا برخوردار می‌شود. اما اگر از بدان است، در نقمت و عذاب و همنشینی شیاطین و پیشوایان گمراه برخوردار می‌گردد. (2)
انسان در برزخ نوعی تجربه کم رنگ و موقت از حیات اخروی و زندگی پیش از قیامت را پشت سر می گذارد . بسته به وضعیت رفتاری خود در دنیا با محاسبه ای مختصر ،وضعی خاص را دارا می گردد؛ یعنی اگر از اهل خیر و خوبی بود، زندگی خوب و خوشی را خواهد داشت و نوعی بهشت برزخی را تجربه خواهد نمود . اگر از اهل شقاوت و بدی بود، زندگی بد و دردناکی را خواهد دید و گرفتار نوعی عذاب برزخی است . اگر مخلوطی از نیکی و بدی را در دنیا گذراند، در برزخ چنین وضعیتی آشفته و متغیر را پیش روی خود خواهد دید.
پی‌نوشت‌ها:
1. ناصر مکارم، تفسیر نمونه، نشر دارالکتب الاسلامیه، تهران، بی تا، ج 14، ص 314.
2. سید محمد حسین طبا طبایی، شیعه در اسلام، نشر دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1348 ش ، ص 100 ـ 101.