قال زين العابدين - عليه السلام - :  

و اما حق امامك في صلاتك فان تعلم انه قد تقلد السفارة فيما بينك و بين الله والو فادة الي ربك و تكلم عنك و لم تتكلم عنه و دعالك و لم تدع له ، و طلب فيك و لم تطلب فيه ، و كفاك هم المقام بين يدي الله و المسالة له فيك ، و لم تكفه ذلك ، فان كان في شي ء من ذلك تقصير كان به دونك و ان كان اثما لم تكن شريكه فيه و لم يكن لك عليه فضل فوقي نفسك بنفسه و في صلاتك بصلاته فتشكر له علي ذلك ، و لا حول و لا قوة الا بالله ؛ حق امام جماعت اين است كه : بداني سفارت و وساطت بين تو و خدا ، و نمايندگي تو را در ورود به پيشگاه پروردگار متعال به عهده گرفته است ، وي از جانب تو سخن مي گويد ، نه تو از ناحيه او ، او براي تو دعا مي كند ، نه تو براي او ، او براي تو طلب فيض و رحمت از خدا مي نمايد ، نه تو درباره او ، هم ايستادن در پيشگاه خداوند ، و درخواست و دعا را از تو ، كفايت كرده نه تو براي او ، اگر در هر يك از اين مراحل كوتاهي شود ، او مقصر است نه تو . اگر گنهكار باشد (برخلاف وظيفه خود رفتار كند) تو شريك جرم او نيستي . (نماز تو نيز در صورتي كه او را به عدالت مي شناختي و به او اقتدا كردي ، باطل نيست ) با اينكه در مقابل اين حق و خدمت احساني به او نكرده اي پس او جانش را سپر جان تو ، و نمازش را سپر نماز تو قرار داده است ، بنابراين ، بايد از اين خدمت و محبتش قدرداني كني و حق او را بشناسي . و نمي شود كاري را ترك كند و يا انجام داد مگر به كمك خداوند تبارك و تعالي .

(تحف العقول ، رساله حقوق علي بن الحسين (ع ) )