اولین شخصی که از تسبيح برای ذکر استفاده کرد 

 الإمام الصادق عليه السلام: إنَّ فاطِمَةَ بِنتَ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله کانَت سُبحَتُها مِن خَيطِ صُوفٍ مُفَتَّلٍ مَعقودٍ، عَلَيهِ عَدَدُ التَّکبيراتِ، و کانَت عليها السلام تُديرُها بِيَدِها تُکبِّرُ و تُسَبِّحُ، 

حَتّى قُتِلَ‏ حَمزَةُ بنُ عَبدِ المُطَّلِبِ رضى الله عنه، فَاستَعمَلَت تُربَتَهُ، و عَمِلَتِ التَّسابيحَ فَاستَعمَلَهَا النّاسُ. فَلَمّا قُتِلَ الحُسَينُ صَلَواتُ اللّهِ عَلَيهِ، و جَدَّدَ عَلى قاتِلِهِ العَذابَ عُدِلَ بِالأَمرِ إلَيهِ فَاستَعمَلوا تُربَتَهُ؛ لِما فيها مِنَ الفَضلِ وَ المَزِيَّةِ.

 امام صادق عليه السلام: تسبيح فاطمه، دختر پيامبر خدا، عبارت بود از يک نخ پشمى تاخته شده که به تعداد تکبيرات، در آن، گِره خورده بود و با دست خود، آن را مى ‏چرخانْد و تکبير و تسبيح مى ‏گفت

 تا آن که حمزة بن عبد المطلّب، کشته شد و فاطمه عليها السلام از خاک [مزار] او برداشت و تسبيح ‏هايى ساخت و مردم، آنها را مورد استفاده قرار دادند؛ 

امّا پس از کشته شدن حسين که درودهاى خدا بر او باد و دمادم بر قاتلانش عذاب باد، تربت او جايگزين شد و مردم از خاک [مزار] او تسبيح ساختند؛ زيرا تربت حسين عليه السلام را فضيلت و امتياز است.

? بحار الأنوار: ج ۸۵ ، ص ۳۳۳.