انزجار امام علي (ع) از گناه

اميرمؤمنان (ع) مي‌فرمايد: اگر هفت اقليم عالم را به من بدهند در مقابل اين كه پوست جوي را از دهان مورچه‌اي بگيرم من اين گناه را مرتكب نمي‌شوم. معلوم مي‌شود بار اين گناه از نظر آن حضرت از وزن هفت اقليم سنگين‌تر است. در نهج البلاغه مي‌فرمايد:

«وَ اللهِ لَأَنْ أَبِيتَ عَلَي حَسَكِ السَّعْدَانِ مُسَهَّداً أَوْ أُجَرَّ فِي‌ الْأَغْلَالِ‌ مُصَفَّداً أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَلْقَي اللهَ وَ رَسُولَهُ يوْمَ الْقِيامَةِ ظَالِماً لِبَعْضِ الْعِبَادِ وَ غَاصِباً لِشَي‌ءٍ مِنَ الْحـُطَام»؛

قسم به خدا! اگر علي را از سر شب تا به صبح روي تيغ‌هاي تيز بيابان بخوابانند و با پاي زنجير كرده او را روي اين تيغ‌هاي تيز بكشند، براي علي محبوب‌تر است از اين كه فرداي قيامت به ملاقات خدا و رسولش نائل شود در حالي كه ظلم به بندگان كرده باشد و يا مالي از مردم را غصب نموده باشد!