سلام. خوبى؟ … خسته‏ام از «خوبيم و جز دورى تو ملالى نيست». خسته‏ام از نامه‏هاى «اينجا هوا خوبست و …» يا «خبرت دهم، اسماعيل دانشگاه قبول شد …» عادت كرده‏ايم كه بگوييم منتظريم. عادت كرده‏ايم بعد از هر صلواتمان بگوييم: «… وَ عَجِّل فَرَجَهُم» يا اين‏كه بعد از هر نماز دعاى فرج را بخوانيم. حتى از روى عادت براى سلامتى امام زمان (عج) صلوات نذر مى‏كنيم. به نبودنش، به نيامدنش، به انتظارمان عادت كرده‏ايم. آن‏قدر در اين آخرالزمان در فتنه غرق شده‏ايم كه يادمان رفته مدينه فاضله يعنى چه؟ انگار عادتمان شده كه هر روز، خبر يك قتل، يك تصادف مرگبار يا يك سرقت را بشنويم. مثل اين‏كه اگر پنج‏شنبه‏ها منتظر نباشيم، يكى از كارهاى روزمره‏مان را انجام نداده‏ايم. يا فكر مى‏كنيم اگر صبحهاى جمعه در مراسم دعاى ندبه شركت نكنيم، از دوستانمان عقب مانده‏ايم. آخرين بارى كه صبح جمعه بيدار شديم و از اين‏كه «او» نيامده بود، دلمان گرفت؛ كى بود؟ عزيزى مى‏گفت: «خيلى وقتها منتظريم. منتظر تلفن كسى كه دوستش داريم، يا نامه‏اى كه بايد مى‏رسيده و نرسيده؛ يا كسى كه بايد مى‏آمده. چندبار از اين دست انتظارها براى آن كسى كه مدعى انتظارش هستيم، داشته‏ايم؟ … يك جاى كار مى‏لنگد.» راست مى‏گفت. يك جاى كار مى‏لنگد … چند روز قبل، مرد نابينايى را ديدم كه كنار خيابان ايستاده بود. نه به ماشينهايى كه برايش بوق مى‏زدند توجه مى‏كرد، نه به آدمهايى كه مدام به او تنه مى‏زدند. پسركى كنارش ايستاد. زير گوش پيرمرد چيزى گفت و او سرش را به علامت جواب مثبت تكان داد. و بعد، پسرك با نرمى زير بازوى پيرمرد را گرفت تا او را از خيابان بگذراند. به وسط خيابان كه رسيده بودند، ديدم لبهاى پسرك مدام تكان مى‏خورد و بر لبهاى پيرمرد هم لبخندى نشسته. خيابان شلوغ بود و چند دقيقه‏اى طول كشيد تا از عرض آن گذشتند. و در اين مدت پيرمرد و پسرك جوان با هم صحبت مى‏كردند و مى‏خنديدند. به سمت ديگر خيابان كه رسيدند، پيرمرد دست پسر را از بازويش جدا كرد و به سرعت به سمت لبهايش برد و بوسيد … پسرك مات و مبهوت به پيرمرد كه عصازنان دور مى‏شد، خيره شده بود … من هم مات شده بودم. پس از چند لحظه‏اى كه به جاى خالى پيرمرد خيره شده بودم، به خودم آمدم. صداى بوق ماشينها و همهمه مردم، به من فهماند كه در دنياى بى‏رحم اين زمانه، پيرمردى دست عاطفه فراموش شده بشرى را بوسيده، دست كمك به همنوع، دست «بنى‏آدم اعضاى يكديگرند» را … مى‏بينى چقدر در آخرالزمان غرق شده‏ايم؟ از اين روزهاى روز مرگى، از روزهايى كه با ديروز و فردايمان تفاوتى ندارند، خسته‏ام … چند وقت قبل ـ جايت خالى ـ ميهمان امام رضا (ع) بودم. يكى از شبها، با حال و هواى غريبى، گيج و منگ، تن به سينه سرد ديوار داده، به ضريح چشم دوخته بودم. دخترى كنارم نشسته بود. چادرش را تا روى صورت كشيده بود و با خود زمزمه مى‏كرد: «يا وجيها عنداللّه، إشفع لنا عنداللّه» يك‏نفر بلندبلند صلوات مى‏فرستاد و كسى آن طرف‏تر خوابيده بود… از سمت ديگر ضريح، حدود 20 جوان، در حالى كه هر كدام گل سرخى در دست داشتند و منظم و عاشق به سمت ضريح حركت مى‏كردند، يكصدا شروع به خواندن كردند: «اى خداى من اومدم دعا كنم اى خدا منم دارم در مى‏زنم از ته دلم تو رو صدا كنم يه شب اومدم به تو سر بزنم …» با همين نواى دلنشين تا نزديك ضريح آمدند و ايستادند؛ دست بر سينه و سرشار از حس احترام: «… اومدم امشبو منت بكشم هميشه كرامت از بزرگ‏تر است چه كنم، خيلى خجالت مى‏كشم پيش تو دست پر اومدن خطاست.» همه آدمها مى‏گريستند، همه آنهايى كه خواب بودند و يا بيدار …» تضرع عاشقانه‏شان كه به پايان رسيد، گلهايشان را به ضريح هديه دادند و رو به قبله، با دستانى سوى آسمان رفته، نشستند: «اللّهُمَّ كن لوليّكء الحجة‏بن الحسن …» نمى‏دانم چرا نام زيبايش، گونه‏هايم را نيلوفرى كرد … دعاى فرج كه تمام شد، برخاستند و با بغضى غريب شروع به زمزمه كردند: «اباصالح! التماس دعا هر كجا رفتى ياد ما هم باش! نجف رفتى، كاظمين رفتى، كربلا رفتى، ياد ما هم باش! مدينه رفتى به پابوس قبر پيغمبر، مادرت زهرا … و دور شدند. ناخودآگاه نيم‏خيز شدم. مى‏خواستم دنبالشان بروم، بگويم: «ببخشيد آقاى محترم! شما يك مرد ميانسال را نديديد؟ مى‏گويند نشانش يك خال هاشمى است و يك شال سبز. شنيده‏ام مانند جدش، يتيمان را از محبت سيراب مى‏كند و همچون سيدالشهدا، مظلومان را از عدالت. همانى كه همه آدمها، همه اديان، موعود مى‏نامندش… ببخشيد ! شما محبوب مرا نديده‏ايد؟»