آیت‌الله وحید خراسانی در قسمتی از کتاب ارزشمندشان تحت عنوان آشنایی با اصول دین درقسمت مربوط به امام زمان(عج) مرقوم داشته اند:
هرچند امام زمان (علیه السلام) غایب ازانظار است، و این غیبت موجب محروم شدن امّت از قسمتى ازبركات وجود آن حضرت است كه متوقف بر ظهور است، ولى قسمتى از فیوضات ، وابسته به ظهور نیست.
او همچون آفتابى است كه ابرغیبت نمى تواند مانع تأثیر اشعّه وجود او در قلوب پاكیزه شود، مانند اشعّه خورشید كه در اعماق زمین جواهر نفیسه را مى پروراند، و حجاب ضخیم سنگ و خاك مانع استفاده آن گوهر از آفتاب نمى شود.
و چنان كه بهره مند شدن از الطاف خاصّه خداوند به دو طریق میسّر است:
اوّل: جهاد فى الله ، به تصفیه نفس از كدورتهایى كه مانع از انعكاس نور عنایت اوست.
دوم: اضطرار ، كه رافع حجاب بین فطرت و مبدأ فیض است : ( أَمَّن یجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَ یكْشِفُ السُّوءَ ) ; همچنین استفاده از واسطه فیض خدا كه اسم اعظم و مَثَل اعلاى اوست نیز به دو طریق ممكن است:
اوّل : تزكیه فكرى و خلقى و عملى كه فرمود : « اما تعلم أن أمرنا هذا لاینال إلاّ بالورع ».
دوم : انقطاع از اسباب مادّى و اضطرار . و از این طریق ، بسیارى از كسانى كه بیچاره شدند، و كارد به استخوان آنها رسید، و به آن حضرت استغاثه كردند نتیجه گرفتند.
در خاتمه به قصور و تقصیر نسبت به ساحت قدس آن حضرت اعتراف مى كنیم، او كسى است كه خدا به او نور خود را، و به وجود او كلمه خود را تمام كرده است ; و او كسى است كه كمال دین به امامت و كمال امامت به اوست، و دعاى وارد در شب میلاد او این است:
« اللّهم بحق لیلتنا هذه و مولودها و حجّتك و موعودها التى قرنت الى فضلها فضلك، فتمّت كلمتك صدقاً و عدلا، لامبدّل لكلماتك و لا معقّب لاِیاتك، و نورك المتعلّق و ضیاءُك المشرق و العلم النور فى طخیاء الدیجور الغائب المستور جلّ مولده و كرم محتده، و الملائكة شهّده و الله ناصره و مؤیده اذا آن میعاده، و الملائكة امداده، سیف الله الذى لاینبو، و نوره الذى لایخبو، و ذو الحلم الذى لایصبو…