تخليه، تحليه و تجليه

اولياي خدا هميشه مشغول سه كار بوده‌اند. كار اولشان عبارت بوده از تخليه، و آنان دايم در اين تلاش بوده‌اند كه هر چيزي را كه محبوبشان‌ نمي‌پسنديده از خودشان دور مي‌كرده‌اند. اين تخليه، انسان‌ها را نورباران وبه وجود مقدس حق نزديك‌ مي‌نمايد. بنابراين، وقتي كه عبد در حال تخليه كردنِ وجود خود از آلودگي‌هاست، در حقيقت در حال زمينه‌سازي براي رساندن خود به مقام قرب است.

كار دوم آن اوليا هم تحليه است. اولياي حق مرتب در حال آراستن روح، باطن خود به فضيلت‌ها هستند تا به رنگ و صبغه الهي درآيند. كار سوم آنها هم تجليه است كه با انجام خالص‌ترين اعمال شايسته، روان خود را تبديل به يك آيينه‌ مي‌كنند تا ملكوت در آن انعكاس و تجلّي يابد و غيبي را كه از همه چشم‌ها مستور است در درونشان آشكار‌ ‌شود و ظاهر و باطن عالم پيش آنها يكي‌ گردد.

چهل روز است ياران پر كشيدند/سبك بالان دل از دنيا بريدند

چهل شب در مدينه شور و شين است/ فلك در ماتم مولا حسين است

كجا رفتند آن مردان ميدان/همان گل هاي باغستان ايمان

كجا رفتند آن گل هاي پرپر/حسين و اكبر و عباس و اصغر

خدايا كوفيان پيمان شكستند/بروي آل طاها آب بستند

خدايا داده ام از كف يقينم/عزادار گل ام البنينم

چهل شب كودكان بي يار و ياور/چهل شب در خرابه داغ خواهر

چه شب هاييست شب هاي مدينه/چهل شب ياد بابا با سكينه

كه هفتاد و دو گل از ساقه چيده؟/ همه گل ها به روي نيزه ديده؟

چهل شب عمه با ياد گل ياس/ چهل شب ياس با دستان عباس

چهل شب اشك زينب بر دو عين است/ به لب ها ذكر ذكرٍ يا حسين (ع) است
  
اربعین حسینی تسلیت باد ……

متن زيارت اربعين:

السَّلامُ عَلى وَلِىِّ اللَّهِ وَ حَبيبِهِ ، اَلسَّلامُ عَلى خَليلِ اللَّهِ وَ نَجيبِهِ ، اَلسَّلامُ عَلى صَفِىِّ اللَّهِ وَ ابْنِ صَفِيهِ ، اَلسَّلامُ عَلىَ الْحُسَينِ الْمَظْلُومِ الشَّهيدِ ، اَلسَّلامُ على اَسيرِ الْکرُباتِ ، وَ قَتيلِ الْعَبَراتِ

اَللّهُمَّ اِنّى اَشْهَدُ اَنَّهُ وَلِيک وَ ابْنُ وَلِيک ، وَ صَفِيک وَ ابْنُ صَفِيک ، اَلْفآئِزُ بِکرامَتِک اَکرَمْتَهُ بِالشَّهادَةِ وَ حَبَوْتَهُ بِالسَّعادَةِ وَ اَجْتَبَيتَهُ بِطيبِ الْوِلادَةِ وَ جَعَلْتَهُ سَيداً مِنَ السّادَةِ وَ قآئِداً مِنَ الْقادَةِ وَ ذآئِداً مِنْ الْذّادَةِ وَ اَعْطَيتَهُ مَواريثَ الاَنْبِياَّءِ وَ جَعَلْتَهُ حُجَّةً عَلى خَلْقِک مِنَ الاَوْصِياَّءِ فَاَعْذَرَ فىِ الدُّعآءِ وَ مَنَحَ النُّصْحَ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فيک لِيسْتَنْقِذَ عِبادَک مِنَ الْجَهالَةِ وَ حَيرَةِ الضَّلالَةِ وَ قَدْ تَوازَرَ عَلَيهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْيا وَ باعَ حَظَّهُ بِالاَرْذَلِ الاَدْنى وَ شَرى آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الاَوْکسِ وَ تَغَطْرَسَ وَ تَرَدّى فى هَواهُ وَ اَسْخَطَک وَ اَسْخَطَ نَبِيک وَ اَطاعَ مِنْ عِبادِک اَهْلَ الشِّقاقِ وَ النِّفاقِ وَ حَمَلَةَ الاَوْزارِ الْمُسْتَوْجِبينَ النّارَ فَجاهَدَهُمْ فيک صابِراً مُحْتَسِباً حَتّى سُفِک فى طاعَتِک دَمُهُ وَ اسْتُبيحَ حَريمُهُ اَللّهُمَّ فَالْعَنْهُمْ لَعْناً وَ بيلاً وَعَذِّبْهُمْ عَذاباً اَليماً اَلسَّلامُ عَلَيک يا بْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَيک يا بْنَ سَيدِ الاَوْصِياَّءِ اَشْهَدُ اَنَّک اَمينُ اللَّهِ وَ ابْنُ اَمينِهِ عِشْتَ سَعيداً وَ مَضَيتَ حَميداً وَ مُتَّ فَقيداً مَظْلُوماً شَهيداً وَ اَشْهَدُ اَنَّ اللَّهَ مُنْجِزٌ ما وَعَدَک وَ مُهْلِک مَنْ خَذَلَک وَ مُعَذِّبٌ مَنْ قَتَلَک وَ اَشْهَدُ اَنَّک وَفَيتَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ جاهَدْتَ فى سَبيلِهِ حَتّى اَتيک الْيقينُ فَلَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَک وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ ظَلَمَک وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِک فَرَضِيتْ بِهِ اَللّهُمَّ اِنّى اُشْهِدُک اَنّى وَلِىُّ لِمَنْ والاهُ وَ عَدُوُّ لِمَنْ عاداهُ بِاَبى اَنْتَ وَ اُمّى يا بْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَشْهَدُ اَنَّک کنْتَ نُوراً فى ِالاَصْلابِ الشّامِخَةِ وَ الاَرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ لَمْ تُنَجِّسْک الْجاهِلِيةُ بِاَنْجاسِها وَ لَمْ تُلْبِسْک الْمُدْلَهِمّاتُ مِنْ ثِيابِها وَ اَشْهَدُ اَنَّک مِنْ دَعاَّئِمِ الدّينِ وَ اَرْکانِ الْمُسْلِمينَ وَ مَعْقِلِ الْمُؤْمِنينَ وَ اَشْهَدُ اَنَّک الاِمامُ الْبَرُّ التَّقِىُّ

عذار نیلی و قدّ خم و چشم تر آوردم
گلاب اشک بهر لاله های پرپر آوردم
زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن
که از جسم شهیدانت، دلی زخمی تر آوردم
تمام یاس هایت را به شام از کربلا بردم
چو برگشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم
مسافر از برای یار سوغات آورد اما
من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم
اگر چه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن
که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم
تو بر من از تن بی سر خبر ده ای عزیز دل!
که من برتو خبرهای فراوان از سر آوردم
چهل منزل سفر کردم به شهر شام و برگشتم
خبر ازچوب و از لعل لب و طشت زر آوردم
زاشک چشم و سوز سینه ی مجروح وخون دل
همانا مرهمت بر زخم های پیکر آوردم
قد خم، موی آشفته، تن خسته، رخ نیلی
به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم
زسیل اشک دریا کرده ام چشم محبان را
به آهم شعله ها از سینه ی میثم برآوردم

بسوز ای دل که امروز اربعین است            عزای پور ختم المرسلین است
قیام کربلایش تا قیامت           سراسر درسْ بهر مسلمین است
دلا کوی حسین عرش زمین است              مطاف و کعبه دل ها همین است
اگر خیل شهیدان حلقه باشند               حسین بن علی، آن را نگین است
دل ما در پی آن کاروان است                       که از کرب و بلا، با غم روان است
چه زنجیری به دست و بازوان است               که گریان دیده روح الامین است
به یاد کربلا دل ها غمین است                      دلا خون گریه کن چون اربعین است
جواد محدثی