بخش :دو

إلهي، رجب بگذشت و ما از خود نگذشتيم، تو از ما بگذر!

إلهي، عاقبت چه خواهد شد و با ابد چه بايد كرد؟

إلهي، عارفان گويند «عَرِّفْني نَفْسَك»، اين جاهل گويد «عَرِّفني نَفْسي!»

إلهي، اهل ادب گويند به صدرم تصرفي بفرما، اين بي ادب گويد بر بطنم دست تصرّفي نِه!

إلهي، در راهم؛ اگر در باره ام گويي (لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْماً)، چه كنم؟

إلهي، آزمودم تا شكم داير، دل باير است. «يا مَن يحيي الأرض الميته» دلِ دايرم ده!

إلهي، همه گويند خدا كو، حسن گويد جز خدا كو.

إلهي، همه از تو دوا خواهند، و حسن از تو درد خواهد.

إلهي، آن خواهم كه هيچ نخواهم.

إلهي، اگر تقسيم شود به من بيش از اين كه دادي نمي رسد، «فَلَكَ الْحَمد!»

إلهي، همه گويند بده، حسن گويد بگير.

إلهي، همه سرِ آسوده خواهند، و حسن دلِ آسوده.

إلهي، همه آرامش خواهند، و حسن بي تابي؛ همه سامان خواهند؛ و حسن بي ساماني.

إلهي، چون در تو مي نگرم از آنچه خوانده ام شرم دارم.

إلهي، از من برهان توحيد خواهند، و من دليل تكثير.

إلهي، از من پرسند توحيد يعني چه، حسن گويد تكثير يعني چه.

إلهي، از نماز و روزه ام توبه كردم، به حق اهل نماز و روزه ات توبۀ اين نا اهل را بپذير!

إلهي، به فضيلت، سينۀ بي كينه ام دادي، به جودت شرح صدرم عطا بفرما!

إلهي، عقل گويد «الحَذَر الحَذَر!» عشق گويد «العَجَل العَجَل!» ضعيفِ ظَلوم و جهول كجا، و واحد قهّار كجا.

إلهي، آن كه از خوردن و خوابيدن شرم دارد، از ديگر امور چه گويد.

إلهي، اگر چه درويشم، ولي داراتر از من كيست، كه تو دارايي مني.

إلهي، در ذاتِ خودم متحيرم تا چه رسد در ذاتِ تو.

  بخش: يك

إلهي، به حق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرينت نورم ده!

إلهي، راز دل را نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر.

إلهي، «يا مَن يعفو عن الكثير و يعطي الكثير بالقليل»، از زحمت كثر

تم وا رَهان، و رحمتِ وحدتم ده!

إلهي، سالياني مي‌پنداشتم كه ما حافظ دين توايم، «أستغفِرُكَ اللهُمَّ !» در اين ليلة الرّغائب 1390 ه.ق. فهميدم كه دين تو حافظ ماست، «ألحمدك اللهُمّ.

إلهي، چگونه خاموش باشم كه دل در جوش و خروش است، و چگونه سخن گويم كه خِرَد مدهوش و بيهوش است.

إلهي، ما همه بي‌چاره‌ايم و تنها تو چاره‌اي، و ما همه هيچ كاره‌ايم و تنها تو كاره‌اي.

إلهي، از پاي تا فرقم، در نور تو غرقم. «يا نورَ السموات و الأرض، أنعَمْتَ فَزِدْ!»

إلهي، شأن اين كلمۀكوچك كه به اين علوّ و عظمت است، پس «يا علي يا عظيم»، شأنِ متكلّمِ اين همه كلمات شگفت لاتتناهي چون خواهد بود؟

إلهي، واي بر من اگر دانشم رهزنم شود و كتابم حجابم!

إلهي، چون تو حاضري چه جويم، و چون تو ناظري چه گويم؟

إلهي، چگونه گويم نشناختمت كه شناختمت، و چگونه گويم شناختمت كه نشناختمت.

إلهي، چون عوامل طاحونه،‌ چشم بسته و تن خسته‌ام؛ راه بسياري مي‌روم و مسافتي نمي‌پيمايم. واي من اگر دستم نگيري و رهايي‌ام ندهي!

إلهي، خودت آگاهي كه درياي دلم را جزر و مدّ است؛«يا باسط» بسطم ده و «يا قابض» قبضم كن!

إلهي، دست با ادب دراز است و پاي بي ادب؛ «يا باسِطَ اليدَينِ بِالرَّحْمَة، خُذْ بيدي!»

إلهي، بسيار كساني دعوي بندگي كرده‌اند و دم از ترك دنيا زده‌اند، تا دنيا بديشان روي آوَرْد، جز وي همه را پشت پا زده‌اند. اين بندۀ در معرض امتحان در نيامده شرمسار است، به حق خودت «ثَبِّتْ‌ قلبي علي دينك!»

إلهي، ناتوانم و در راهم و گردنه‌هاي سخت در پيش است و رهزن‌هاي بسيار در كمين و بارِ گران بر دوش. يا هادي (إهدنا الصراط المستقيم* صراط الذين انعمت عليهم غير المغضوب عليهم و لا الضّالين!)

إلهي، از روي آفتاب و ماه و ستارگان شرمنده‌ام، از انس و جان شرمنده‌ام، حتي از روي شيطان شرمنده‌ام، كه همه در كار خود استوارند و اين سست عهد، ناپايدار

.

اللهم عجل لوليك الفرج، اللهم الرزقنا شهادت في سبيلك، اللهم حفظ قائدنالخامنه اي.خدا فرج منتقمشان را نزديك بفرما، قلب نازنين ولي نعمتمان ،امام زمان ما را از ما راضي و خشنود بگردان.دستهايي كه به در خانه ات بلند شده را نا اميد بر مگردان، قدمهاي ما را به مكه، مدينه، كربلا، بقيع، مشهد الرضا برسان،خدايا به آبروي اهلبيت تمامي مرضاي مسلمين كساني كه ملتمس دعا بوده اند را از شفا خانه كرمت شفا عنايت بفرما.اون كساني كه به اسلام و مسلمين خدمت ميكنند در هر پست و هر مقامي هستند زير سايه امام زمان محافظت بفرما.خدا اون كساني كه به اسلام و مسلمين خيانت ميكنند ظلمشان به خودشان برگردان.پروردگارا اسلام و مسلمين را نصرت عطا بفرما، سايه سرو ستبر انقلاب خامنه اي قهرمان را تا ظهور ولي عصر بر سر اين ملت مستدام بدار.دست مجروح رهبرمان را در دست امام زمان قرار بده، خدايا ما را حسيني زنده بدار، عاشورايي بميران، با شهداي كربلا محشور بگردان. 

خدايا فرج آقا امام زمان (عج) را نزديك بفرما،موانع ظهورشان برطرف بگردان،ما را از منتظران و ياران واقعي ايشان قرار بده،چشم ما به جمال دل آراي يوسف زهرا روشـن بگـردان،مريضـان اسـلام،مريضـان كـه الـتماس دعـا گفتـند شـفا عـنايت بفرما،خدايا توفيق نوكري خالصانه براي قرآن و اهل البيت(ع) به همه ما عنايت بفرما،خدايا گذشتگان ما آن كساني كه ما را با عشق قرآن و اهل البيت(ع) بزرگ كــردند گـذشتگان از بانــــي ،گذشتگان از اين دسته جمع ،گذشتگان از من حقير رحمت بفرما،يا ( سر سفره اهل البيت(ع) مطنعم بفرما)،خدايا علماي ما ،امام و شهدامون درجاتشان عــــالي است متعـالي بـــفرما،خدايا هر كسي با هر نيتي امشب تو مجلس اهل البيت(ع) اومده حاجت روا بگردان،خدايا دشمنان قرآن و اهل البيت(ع) را در هر جايي هستند در هر پـــــست و مقامي هستند اگر قابل هدايت نيستند نابود بگردان،خدايا هر كسي كه نقشه ميكشه برا اعتقادات ما و جوانهاي ما اگر قابل هدايت نيستند ريشه كن بفرما،دعاهايي را كه نكرديم و بدان محتاجيم به هدف اجابت برسان،سلامتي و تعجيل در فرج آقا اجماعاً صلوات 

 دو وظيفه در برابر نعمت‌ها

ما در برابر تمامي اين نعمت‌ها دو وظيفه بزرگ داريم؛ يكي به دست آوردن علم كلي و اجمالي نسبت به اين نعمت‌ها، و اين كه بدانيم تمام اين نعمت‌ها ملك ذاتي وجود مقدس حضرت حق است و ما فقط وكيل حضرت حق در خرج كردن اين نعمت‌ها هستيم. اگر كسي هم بخواهد بگويد من صاحب نعمت هستم، بايد از او پرسيد: كدامش را ساخته‌اي؟ آخر خجالت دارد كسي بگويد اين نعمت‌ها مال خودم است، مگر پروردگار عالم نمي‌فرمايد:

يا أَيُّهَا النَّاسُ ضُـرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ لَنْ يَخْلُقُوا ذُباباً وَ لَوِ اجْتَمَعُوا لَه‌

اگر تمام عالم جمع شوند نمي‌توانند مگسي را بسازند. پس به آنان بايد گفت كه شما يك پر كاه‌ و يك قطره آب‌ نمي‌توانيد بسازيد و شما به وجود آورنده خودتان هم نيستيد، بلكه شما مصرف كننده و گداي درِ خانه اوييد:

يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَي اللهِ وَ اللهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحـَميد

و هركس در اين گدايي معرفتش بيشتر باشد آدم بهتري است. پيامبر خدا صلي الله عليه واله وسلم دائم مي‌فرمود: «الْفَقْرُ فَخْرِي»؛ افتخار من است كه‌ گداي او هستم. چون چيزي مال خودم نيست و تصرف بدون اجازه در هيچ نعمتي‌ را هم نمي‌خواهم.

كسي كه‌ مي‌گويد من و مال من، اصل حرف او دروغ است و خرجي هم كه‌ مي‌كند باطل است. مالك در اين عالم يك نفر است و بقيه همه وكيل اويند. پنجاه شصت سال نعمت‌هاي مادي و معنوي را به من داده و مرا هم وكيل در خرج كردن آنها قرار داده كه مطابق دستوري كه خودش داده است اين نعمت‌هاي مادي و معنوي را خرج كنم و دستور او نيز در قرآن كريم و در روايات و اخبار است. اگر كسي هم نخواهد آدم شود‌ و بخواهد مثل حيوانات زندگي كند، من هم با او حرفي ندارم تا مرگ او برسد:

)فَتَـرَبَّصُوا حَتَّي يَأْتِيَ اللهُ بِأَمْرِه‌(

پيامبر را هم دلداري‌ مي‌دهد‌ و مي‌فرمايد كه در مقابل كساني كه پذيرش ندارند و نمي‌خواهند آدم شوند خودت را ناراحت نكن و بگذار بازي خودشان را بكنند:

)ثُمَّ ذَرْهُمْ في‌ خَوْضِهِمْ يَلْعَبُون‌(

خداوند اصلا هيچ كار اين افراد را حق‌ نمي‌داند و‌ مي‌فرمايد كه كار آنها لعب و بازي است و واقعيت و اصالت ندارد. به عبارت ديگر، حركات آنها قلابي است و هيچ حركت حق و واقعي و بااصالتي ندارند.

بنابراين، داشتن علم اجمالي نسبت به نعمت‌ها و علم به نحوه هزينه كردن درست آنها براي كسي كه بخواهد انسان واقعي باشد و به قول عرفا بخواهد خودش را از عالم ملك رها كند و به وطن اصلي‌‌اش كه ملكوت است برگردد، بسيار لازم است.

خداوند متعال مي‌فرمايد: من باطل را از حق به شما‌ مي‌نمايايم و خودتان‌ بايد بخواهيد كه اصلاح شويد:

)قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَي)

اما خوش به حال آناني كه بخواهند و وقتي هم كسي در دايره خواستن قرار بگيرد، كار او معركه‌ مي‌شود. آنهايي هم كه نخواهند آخر سر معلوم‌ مي‌شود كه هيچ چيز برايشان‌ نمي‌ماند و به قول قرآن كريم در غرور و غفلت و خواب هستند.

دزدها به كارواني زدند و عارفي در آن كاروان بود. همه گريه‌ مي‌كردند و اشك‌ مي‌ريختند و التماس‌ مي‌كردند، فقط آن يك نفر آنجا آرام ايستاده بود. رئيس دزدها پيش او آمد و گفت از شما چيزي نبرده‌اند؟ گفت: نه. گفت چه داري؟ گفت: هر چه دارم نه تو و نه شاگردانت و نه هيچ دزدي در عالم‌ نمي‌تواند ببرد. من موجوديتم با خودم هست و آنها كه موجوديتشان بيروني است قابل دزديدن و بردن است، اما موجوديت دروني من بردني نيست و كسي نمي‌تواند به آن دستبرد بزند.

علم دوم هم علم به مسئوليت در برابر نعمت‌هاست كه من چه مسئوليتي در برابر بدنم، روحم، عقلم، پيامبرم، امامم، قرآنم، جهانم و پروردگارم دارم؟

وظيفة سوم در برابر نعمت‌ها

وقتي اين دو علم كسب شد، نوبت به مرحله سوم‌ مي‌رسد كه عمل است