و سارش  احترام و سازش با خانواده 

قال رسول الله صلّي الله عليه و آله و سلّم : «هو شهر دعيتم فيه إلي ضيافة الله و جعلتم فيه من أهل كرامة الله أنفاسكم فيه تسبيح و نومكم فيه عبادة و عملكم فيه مقبول و دعائكم فيه مستجاب.»[1]

دريغا كه فصل جواني گذشت

به لهو و لعب زندگاني گذشت

فضيلت سجده شكر

از سنت هاي پيامبر خدا سلام الله عليه و آله سجده شكر در موقع ذكر نعمت هاي الهي بود. پيامبر سلام الله عليه و آله سجده را خيلي دوست داشتند. سجده درجه اعلاي تواضع و ادب و عبوديت است. عظمت خدا اين قدر تجلي مي كند كه آدم با صورت به خاك مي افتد. لذا براي غير خدا سجده جايز نيست. سجده فقط مخصوص خداست. زمين را بوسيدن غير از سجده است. وقتي به بارگاه معصومين عليهم السلام مشرف مي شويم، اگر زمين يا در بارگاه را ببوسيم اشكال ندارد.

ادامه »

 سختي لحظه جان دادن

داستانك:

روزي حضرت عزرائيل نزد موسي عليه‌السلام آمد، موسي عليه‌السلام پرسيد: براي زيارتم آمده‌اي يا براي قبض روحم؟

عزرائيل: براي قبض روحت آمده‌ام…

حضرت موسي به عزرائيل گفت: جانم را از كدام عضو مي‌گيري؟

عزرائيل: از دهانت.

موسي: آيا از دهاني كه بي‌واسطه با خدا سخن گفته است جانم را مي‌گيري؟

عزرائيل: از دستت.

ادامه »

چشماني كه بينا شد داستانك: يكي از اطبّا اصفهان مي گفت: من به هيچ ديني معتقد نبودم. به خدا ايمان نداشتم. با اين كه بچه مسلمان هم بودم ، يك روز به عمرم نماز نخوانده بودم، روزه نگرفته بودم. خارج آمدم و تحصيل كردم، دكترايم را گرفتم. به ايران برگشتم. مطب باز كردم و متخصّص چشم بودم. ازدواج كردم. خدا به من دختري داد، روز به روز كه اين دختر بزرگتر مي شد، علاقه من به او بيشتر مي شد، دختر به سنّ 6-7 سالگي رسيد، يك روز صبح آمدم صدايش كردم، از خواب بيدار شد، چشمهايش را هم باز كرد. ولي به من گفت: بابا، هيچ جا را نمي بينم، هر چه دستم را جلو چشمش تكان تكان دادم، ديدم نمي بيند. وحشت زده لباسهايم را پوشيدم. او را به مطب آوردم معاينه اش كردم، ديدم نابينا شده. صددرصد ، و بينايي اش را كاملاً از دست داده، تلفن كردم، بعضي ديگر از رفقاي همكارم آمدند؛ كميسيون كردند، گفتند: هيچ اميدي به او نيست. از ايران به كشورهاي خارجي آمديم، همه جا جواب رد دادند. دوباره به ايران برگشتيم. ديگر نه غذا مي توانستيم بخوريم، نه خواب داشتيم، نه آسايش داشتيم، يك روز زنم آمد با اشك جاري، گفت فلاني، چند سالي است كه ما با هم زندگي مي كنيم، هنوز يك همچنين خواهشي از تو نكرده بودم. امروز مي خواهم يك خواهش از تو بكنم، كه به خاطر من انجام بدهي . گفتم: چه هست كه بگويي انجام بدهم؟ گفت: نه تو اعتقاد نداري. چكار كنم؟ گفت: انگليس، آمريكا، آلمان بردي خوب نشد، اطبّاي ايران جواب كردند. مي خواهم از تو يك خواهش كنم، مي دانم تو خدا را قبول نداري، دين و امام رضا (ع) را قبول نداري، ولي ما اصفهان هستيم و تا مشهد راهي نيست. همه جا بچّه يمان را برديم.بيا سه تا بليط بگيريم و سه تايي، براي سه شب مشهد برويم و برگرديم گفتم: اين حرف ها چيست؟ مزخرفات مي بافي. گفت: من كه گفتم: فقط به خاطر من اين كار انجام بده. گفتم باشد. ولي من خودم نمي آيم. من به امام رضا (ع) و اين حرف ها اعتقاد ندارم. گفت :« بسيار خوب» شما داخل حرم نياييد. من را ببر دمِ درِ حرم، من به حرم مي روم. شما دو ساعت ديگر دنبالم بيا. بليط گرفتم، براي سه شب آمديم مشهد، وارد شديم، در هتل اثاثيه را گذاشتيم. حرم آمديم. چشمم به گنبد علي بن موسي الرضا افتاد، برگشتم. زن در حرم رفت. دو ساعت بعد برگشت. شب دوّم، شب سوّم گذشت، خبري نشد. به زنم گفتم : ديدي گفتم اين ها همه اش كشك است. علي بن موسي الرضا (ع) يعني چه؟ حالا ديگر بيا برويم. امشب ديگر پروازمان هست، زن باز هم زد زير گريه. گفت: امشب كه شب سوّم هست، شب جمعه هست، من شب جمعه حرم امام رضا (ع) را ترك نمي كنم. برو بليطمان را تمديد كن. سه روز ديگر بيشتر بمانيم. بليط را تمديد كردم. شب جمعه هم گذشت، خبري نشد. روز جمعه هم گذشت خبري نشد. شنبه صبح بود زنم گفت: ما را حرم نمي بري؟ گفتم چرا مي برم. ساعت 8 ما را حرم برد. خودش رفت كه ساعت 10 دنبالمان بيايد، دم صحن قرار گذاشتيم. من رفتم و ساعت 10 آمدم دم قرار، ايستادم . دم صحن ديدم خبر نيست. ترسيدم « خدا» تا الآن تخلّف نكرده بودند. هر روز سر ساعت همين جا بودند. كجا رفتند؟ گم شدند؟ نگاه كردم در حرم تا آن لحظه حاضر نبودم از تعصّبي كه داشتم، داخل صحن را نگاه كنم. يك وقت ديدم حرم قيامت شده. مردم بر سرشان مي زنند. هر كسي هر كجا هست رو به حرم ايستاده، مي گويد: يا علي ابن موسي الرضا. خدا، چه خبر شده، چه شده، چه اتّفاقي افتاده؟ يك نفر آن نزديكي بود. صدا كردم. گفتم بيا جلو. نمي خواستم داخل حرم بروم. جلو آمد، گفتم: چه خبر است. حرم اين قدر قلقله است. گفت: مگر نمي داني امام رضا يك دختر بچه كور 6-7 ساله را شفا داده، الآن روي دست مردم است. گفت: ديگر نفهميدم چه شد، گفتم: واي بر من، نكند دختر خودم باشد، داخل صحن دويدم، جمعيّت را شكافتم. يك وقت ديدم دخترم روي دست مردم است، از آن دور من را ديد، مي گويد: بابا ديگر مي بينم. گفت: جلو رفتم. دخترم را بغل كردم. دستم را جلوي چشمهايش حركت دادم ديدم چشم حركت مي كند. فهميدم بينا شده. دختر را رها كردم، داخل حرم دويدم، شبكه هاي ضريح را گرفتم. گفتم: آقا به خدا ديگر نوكرت هستم. اين قدر كريمي كه من به تو اعتقاد نداشتم، من را هم دست خالي برنگرداندي، به من هم عنايت كردي [منبع: نوار گلچين مصيبت هاي مرحوم خبازيان]

انسان بهترين نعمت الهي آيه هفتم تا يازدهم سوره مباركه مائده در باره نعمت‌هاي وجود مقدس حضرت حق و اين كه با نعمت‌ها چه معامله‌اي بايد داشت مسائل بسيار مهمي را مطرح مي‌كند. در اين چند روز كوتاهي كه در دنيا هستيم اگر بر اساس همين چند آيه با باطن مسائل سر وكار پيدا كنيم بدون شك طبق آيات ديگر قرآن، مقام قرب و لقاي او را به وسيله همين نعمت‌هاي مادي و معنوي كسب خواهيم كرد. راه رسيدن به قرب و لقا هم منحصر به همين راهي است كه قرآن كريم بيان مي‌كند. انسان اگر اين راه را طي كند به همان مقامات عالي كه انبيا و ائمه رسيدند در حد خودش مي‌رسد و اگر طي نكند يك موجود بي ارزش و بي قيمت و پست مي‌ماند كه به تعبير كتاب خدا در پايان آتشگيره جهنم مي‌شود و به عبارت فارسي هيزم آن تنور فروزان برافروخته هميشگي مي‌گردد.

امام حسن عسکری سلام الله عليه :

إتَّقُوا اللّهَ وكُونوا زَينا ولاتَكونُوا شَينا؛

از خدا پروا كنيد و موجب آراستگى (و آبرومندى) باشيد، نه مايه زشتى (و بدنامى).

منبع : دانشنامه قرآن و حدیث: ج 11 ص 86؛ گزيده تحف العقول، ص