در احادیث فراوانی رسیده است که «مهدی»

«مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ وَ مُؤَیَّدٌ بِالنَّصْرِ» است؛ یعنی، به هنگام ظهور، رعب او در دل‌های قدرتمندان می‌افتد و نیروهای غیبی و غیر مرئی به کمک او و یاران او می‌شتابند.
البته آنچه درباره یاری آن حضرت به وسیله نیروهای غیبی گفته شده، منافاتی با لزوم حضور مردم در صحنه ندارد و بایسته است که مردم آن حضرت را تا رسیدن به اهداف متعالیش یاری کنند.
امام صادق علیه السلام فرمود:
«انقلاب مهدی را سه سپاه یاری می‌کنند و در پیروزی آن حضرت شرکت دارند:
سپاهی از فرشتگان، سپاهی از مؤمنان و سپاهی از رعب و وحشت.»
? الغیبة، ص 198، ح 9، ص 243، ح 43؛ بحارالانوار، ج 52، ص 139
محمد بن مسلم ثقفی از امام باقر نقل می‌کند که فرمود:
«اَلْقائِمُ مِنَّا مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ»
? کمال‌الدین، ج 1، ص 330، ح 16
(قائم ما به ترس در دل دشمنان یاری شده است.»

 شرایط ظهور امام عصر علیه السلام به طور کامل برای ما روشن نیست. بخشی از بنیادی‌ترین آنها عبارت است از:

1. وجود برنامه و طرحی متعالی که بتواند با ساختار درست، عدل واقعی را در جهان بر پا سازد و سعادت و کمال آدمیان را به ارمغان آورد.
2. وجود رهبر و هدایتگری بزرگ، شایسته و معصوم که از سوی خداوند منصوب شده است.
3. وجود گروهی از انسان‌های پاک دل و فداکار که در اوج تقوا به سر می‌برند و برای دفاع همه جانبه از برنامه امام معصوم علیه السلام آمادگی دارند.
امام جواد علیه السلام در این باره فرمود:
«و از اصحابش 313 تن به اندازه اصحاب بدر از دورترین نقاط زمین به گرد او فراهم آیند و این همان قول خداوند است که فرمود:
«أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّهُ جَمیعًا إِنَّ اللَّهَ عَلی کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدیرٌ»
? بقره (2)، آیه 148
و چون این تعداد از اهل اخلاص به گرد او فراهم آیند، خداوند امرش را ظاهر سازد و چون عقد - عبارت از ده هزار نفر باشد - کامل شد به
اذن خدای تعالی قیام کند.»
? کمال‌الدین، ج 2، باب 37، ح 2
بی‌تردید برای پدید آمدن ظهور، باید این شرایط محقق شود. وحی و روایات متواتر و قطعی بر تحقق یافتن شرطهای اوّل و دوم گواهی می‌دهد. شرط نخست با بعثت پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله محقق شد. شرط دوم نیز با تولد فرزند امام عسکری علیه السلام در سال 255 ه. تحقق یافت. آنچه تا کنون به وقوع نپیوسته، شرط سوم است. برای تحقق این شرط باید تلاش کرد و در جهت تربیت نفوس خویش و دیگران کوشید.
البته افزون بر شرطهای یاد شده، احتمال وجود پاره‌ای شرایط دیگر نیز قوی می‌نماید. بی‌تردید باید همه آن شرایط واقع شود تا زمینه ظهور به طور کامل فراهم آید. برای تسریع در تحقق این شرایط و رخ نمودن روزگار آرمانی ظهور، دعا و تضرّع در درگاه احدیّت بسیار سودمند است. معصومان علیهم السلام مؤمنان را به دعا در این باره فرمان داده‌اند.
در پایان یادکردِ این نکته شایسته است که گاهی اموری چون وضعیت اسفبار و آکنده از ستم جهان نیز از شرایط ظهور شمرده می‌شود. ممکن است گروهی چنان پندارند که باید در جهت تحقّق این شرط کوشید و به ترویج فساد دست یازید تا پرده‌های غیبت سریع‌تر کنار رود و ظهور امام عصر واقع شود!
در نادرستی این پندار تردید نیست؛ زیرا:
1. بسیاری از این پدیده‌هایی که ممکن است از شرایط تلقی شوند، در شمار نشانه‌های ظهور جای دارند و ظهور بر آنها متوقف نیست.
2. ستم فراگیر و شرط ظهور بودنش، قابل تأمل می‌نماید و می‌توان این پدیده را از نشانه‌های ظهور به شمار آورد حتی اگر آن از شرایط ظهور باشد، می‌توان ادّعا کرد که در شمار شرایط به معنای مصطلح نمی‌گنجد؛ زیرا ارتباط آن با ظهور، از نوع ارتباط سبب و مسبب نیست. افزون بر این، حتی اگر ستم فراگیر «شرط اصطلاحی ظهور» به شمار آید؛ در همگونی آن با دیگر شرطها و لزوم تلاش برای تحقق آن تردید وجود دارد؛ زیرا به نظر می‌رسد شرط قهری و تکوینی است؛ یعنی، جهان به رغم تلاش مؤمنان دلسوز، به سمت ستم فراگیر پیش می‌رود. مؤمنان باید وظیفه خویش را انجام دهند و تکلیف الهی اهل ایمان را - بی آنکه در نتیجه بیندیشند - به جای آورند؛ زیرا نتیجه ندادن و توفیق نیافتن سبب سقوط تکلیف نمی‌شود.

 «شرایط ظهور»؛ یعنی، زمینه‌هایی که امکان تحقق ظهور امام عصر علیه السلام را فراهم می‌آورد و آن را امری منطقی و لازم می‌نمایاند. شرایط ظهور با نشانه‌های ظهور تفاوت دارد؛ برای مثال وجود تعداد الکافی از پاکدلان برای آغاز انقلاب جهانی در شمار «شرایط ظهور» می‌گنجد؛ ولی ندای آسمانی و خروج سفیانی، از «نشانه‌های آن» شمرده می‌شود.

البته هر دو باید پیش از ظهور تحقق یابند؛ زیرا ظهور پس از آشکار شدن همه شرایط و نشانه‌های حتمی آن رخ می‌دهد؛ وگرنه به تحقّق مشروط قبل از وجود شرط و نیز دروغ بودن روایات نشانه‌های ظهور - که درستیشان به طور متواتر و قطعی احراز شده است - می‌انجامد.
? تاریخ الغیبة الکبری، ص 395
پاره‌ای از تفاوت‌های شرایط و نشانه‌های ظهور عبارت است از:
1. توقف ظهور بر شرایط، توقفی واقعی و از نوع توقف معلول بر علت است؛ ولی علامات تنها نزدیک شدن زمان ظهور را می‌نمایانند. از این رو، وقوع ظهور، بدون تحقق این نشانه‌ها ممکن است.
البته پاره‌ای از نشانه‌ها - مانند خروج سفیانی و قتل نفس زکیّه - با شرایط ظهور ارتباط عنصری دارند؛
یعنی، از نتایج عصر فتنه‌ها و انحرافانند و به آماده سازی یکی از شرایط ظهور می‌انجامند.
2. تحقق هم زمان همه نشانه‌ها یا گردآمدن آنها در یک زمان، ضرورت ندارد. نشانه‌ها می‌توانند با فاصله‌های بسیار اتفاق افتند و در زمان واحد گرد نیایند؛ ولی شرایط چنین نیستند. در نهایت باید تمام شرایط با هم محقق شوند و در یک زمان اجتماع کنند تا ظهور پدید آید.
3. علایم پیش از ظهور، پدید می‌آیند و از میان می‌روند؛ ولی شرایط کمی پیش از ظهور رخ می‌دهند و بعد از تحقّق ظهور نیز باقی‌اند.
? همان، ص 400 - 396

“می"معرفت!
آدمی موجودی است که دچار خطا و گناه میشود اما خدای مهربان همواره راه برگشت را برایش باز گذاشته است و از این جهت به او امنیت کامل بخشیده است.در هیچ شرایطی بنده خطاکار احساس ناامنی نمیکند بلکه میداند که با خدایی خطاپوش و رئوف روبروست.در آیه ۵۳ سوره زمر میفرماید:
قل یاعبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لاتقنطوا من رحمه ا…ان ا…یغفرالذنوب جمیعا یعنی به بندگان من که به خویشتن ظلم کرده اند بگو که از رحمت خدا ناامید نباشند که او همه گناهان را میبخشد!
بنابراین در بخشش الهی تردیدی نیست.آنچه لازم است معرفت آدمی به این امر است.این که خدایت را به این درجه از بخشندگی بشناسی و بدانی که امن ترین جا برای بنده خطاکار همان آغوش پروردگار اوست! گویا هدف اصلی همین است که آدمی باین شناخت دست یابد و خود هم آینه خدانما شود. او هم امنیت بخش بدیگران باشد.کلام او و نگاه او برای دیگران آرامش بهمراه بیاورد. و اینچنین است که مظهر صفات الهی میشود و البته خداوند خود بیش از همه ناظر بر اوست و باو اطمینان میدهد که هیچ نگرانی نداشته باشد زیرا از همه امور او باخبر است و همین برای آدمی کافی است.چرا که تنها خداست که آگاهیش کارساز است اما اطلاع دیگران دردی را دوا نمیکند.آری شناخت و معرفت این حقایق در مورد خداوند است که سبب آرامش و رشد حقیقی آدمی است.
هاتفی از گوشه میخانه دوش
گفت ببخشند گنه"می” بنوش!

ریشه مشکلات مردم

حضرت محمد صلی الله علیه و آله:

هر گاه خداوند از مردمی خشمگین باشد ولی نخواهد بر آنها عذاب نازل نکند، مردم را به این مشکلات مبتلا می کند:

?قیمت‌ها در آن بالا می‌رود،
?آبادانی اش کاهش می‌یابد،
?بازرگانانش سود نمی برند،
?میوه هایش رشد نمی کنند،
?جوی هایش پُر آب نمی گردند،
?باران بر آن فرو نمی بارد،
?و افراد شرور بر آن سلطه می‌یابند.

?الکافی،جلد۵،صفحه۳۱۷