#خوف_از_عذاب_الهى
جلوه اى دیگر از مقام خوف نبوى(صلى الله علیه وآله)، ترسِ حقیقىِ ایشان از عذاب و سخط و غضب حضرت حق است؛
و این برخاسته از عمق و وسعت معرفت نبوى(صلى الله علیه وآله) به حقایق هستى، و از جمله دوزخ و عذاب الهى بود.
یکى از مهم ترین راه هاى معرفت نبوى(صلى الله علیه وآله) تعالیم الهى به واسطه فرشته عظیم القدرش، یعنى جبرائیل امین بود.
بنابر روایتى، روزى جبرئیل در زمانى نامعمول، و به هنگام زوال آفتاب با رنگى پریده، سرزده نزد پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمد.
چون پیامبراکرم(صلى الله علیه وآله) سبب را جویا شد، پاسخ داد:
«در هنگامى [نزد شما]آمدم که خداوند امر فرمود به آتش دوزخ بدمند و چنین شد».
در این لحظه پیامبراکرم(صلى الله علیه وآله) درباره وصف آتش دوزخ از جبرئیل پرسید، و او نیز با جملاتى عظمت عذاب الهى را براى حضرت توصیف کرد؛ به گونه اى که هر دو به شدت به گریه آمدند، و آنان مى گریستند تا اینکه خداوند از طریق فرشته اى به آنان پیغام داد:
«اى جبرائیل و اى محمد، خداوند شما را از عصیان و عذابش ایمن ساخته است».
معرفت نبوى(صلى الله علیه وآله) به حقیقت عذاب الهى چنان یقینى در دل حضرت پدید آورده بود که هنگام سخن گفتن از قیامت، صدایش بلند و چهره اش سرخ مى شد و مى فرمود:
«قیامت همراه شما صبح مى کند و روز را به شب مى آورد»
و براى بیان میزان نزدیکى قیامت، با نزدیک کردن دو انگشت به یکدیگر مى فرمود:
«بعثت من و وقوع قیامت همچون این دو انگشت اند».
و سرانجام، نگاه حقیقت بین پیامبر(صلى الله علیه وآله) به قیامت و عرصات آن، و از جمله عذاب موعود، آثار پیرى را در وجود آن بزرگوار ظاهر ساخت.
ایشان خود در این باره مى فرمود:
«سوره هود و نظایر آن همچون واقعه، قارعه، حاقه، اذا الشمس کوّرت، و سئل سائل مرا پیر کرد؛ [به دلیل] ذکر روز قیامت و سرگذشت امت ها»
آخرین نظرات