یکی از بسترهای غفلت از نماز، دوستان ناباب هستند. قرآن فلسفه نماز را ياد خدا «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري» طه: 14. بیان می‌کند و در جاي ديگر در مورد دوست ناباب از قول انسان گنهکار مي‌فرمايد: او مرا از ياد خدا گمراه كرد: «لَقَدْ أَضَلَّني عَنِ الذِّكْر». فرقان: 29. (و نماز بزرگترین یاد خداست)
? افرادی که دوست نا اهل بگیرند، در قیامت نه نوک یک انگشت و تمام یک انگشت و نه انگشتان یک دست، بلکه انگشتان دو دست خود را گاز می‌گیرند و می‌گویند: ای کاش با فلانی رفیق نمی‌شدیم: «يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْه … يا وَيْلَتى لَيْتَني لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَليلاً فرقان: 28.»
? دوست بد ممکن است در یک لحظه اثر نگذارد، ولی مثل دود می ماند که اگر در اتاقی ماند، اتاق را کم‌کم سیاه می کند.
شاعر می‌گوید:
تا توانی می‌گریز از یار بد
یار بد بدتر بود از مار بد
مار بد تنها تو را بر جان زند
یار بد بر دین و بر ایمان زند
? شیوه های دعوت به نماز؛ استاد قرائتی؛ ص ۷۷ و ۱۱۷
آخرین نظرات