وقتی بزرگسال قلقلک می دهد
و بچه حرفی نمی زند یعنی آن را دوست ندارد. این حرکت مانند هر درد دیگری،از جمله زدن ،بدن او را اذیت می کند. خنده کنترل ناپذیری که قلقلک به دنبال می آورد اصلا بیان آزادانه خوشحالی نیست.
در واقع اگر کودک می توانست نفس خود را کنترل کند، خنده اش با جیغ کشیدن های «بسه دیگر!»،«نکن» یا «کافیه دیگر!» مخلوط می شد.
گاهی قلقلک کودک را آنچنان عاجز و ناتوان می سازد که نمی تواند یک کلمه حرف بزند و کودک ناراحتی خود را از طریق پرخاش یا دیگر راههای مخرب نشان می دهد.
اگر چه اکثر کودکان، اگر حق انتخاب را به خودشان بدهیم به احتمال فراوان دوست ندارند آن ها را قلقلک بدهند، گاهی ممکن است از قلقلک بازی لذت ببرند اما فقط و فقط وقتی که توان و اختیار خود را از دست ندهند و شروع و نحوه آن بر اساس نظر کودک باشد.
برگرفته از کتاب «تربیت بچه‌ها،
تربیت خود ماست»
اثر دکتر نائومی آلدورت
آخرین نظرات