سلام بر تو ای علی..

ای تجلی‌گاه صفات الهی..

ای شگفتی آفرینش..

دست‌های مهربان و پر صلابت توست که آسمان را برپا داشته است…

خلقت به حضور حجّت است که می‌گردد…

زمین اگر ماندن را تاب آورده است،به امید آمدن فرزند خلف توست…

ولایت تو یا علی ریسمان نجات ماست….

از “غدیـــــر” خم آفتابی طلوع کرد که نه بر همه زمین، که بر همه خلقت تا دورترین ذرّات آن تابید…

آفتابی که گرمایش حیات آفرینش بودو نورش مایه بیداری جان‌ها…

آفتابی که طلوع کرد و هرگز به غروب فرو نخواهد نشست…

آفتابی که نورش در عمق جان می‌نشیند و شور پرواز می‌دهد….

آفتابی که در پرتو نورش تا بهشت می‌توان رفت…

آفتابی که بهشت هم در انتظارش روز شماری‌ها کرد…

آن روز…

یک اتّفاق 

یک گام مانده تا بوی قرآن

موج آدمیان پوشیده نور

آوازی در گلوی پیامبر

و یک صدا،

برای ماندن

برای تبرّک برکه

 "غدیـــــر”

با فریادی خوش

و

نم گلبرگ ها، با طراوتی تازه

لباسی پاک

بر تن آفریده ها 

“یا علی”

نثار می کنند…

ببین،

روی شاخه ی دین

رقص برگ سیب 

لبخند ملیح شبنم 

خنکایی لطیف،

یکجا 

سرمی کشند 

گلهای صورتی جسم و روح نازکم! 

بوی خوش یا علی گویان،

بر می تابد

پروای غدیر

به به!

عجب عطری!

 

صدای محبوب قلوب عارفان، حضرت ختمی مرتبت صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در سراسر هستی طنین می‌اندازد: «مَنْ کُنْتُ مَولاهْ، فَهذا عَلیٌّ مَولاهْ» آی مردم! اینک این دست مولای شماست، این همان وعده عظیم الهی است؛ این همان «نَبأُ العظیم» و «آیتُ الکبری»ست؛…

این همان تصویر روشنِ إِنَّمَا وَلیِّکُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ… در قاب قرآن است؛..

این همان تفسیر آسمانیِ «والفجر» و «و العادیات» است؛ این همان آیینه تمام نمای اولیای الهی است؛ آیینه حقیقت نمای خَلیفةُ اللّه فِی الاَرض؛ … 

دین، چیزی کم داشت و فاصله‌اش تا کامل شدن، علی علیه‌السلام بود…

وقتی دستان محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و علی علیه‌السلام در آسمان اوج گرفت و به هم رسید، برکه کم‌جان"غدیـــــر” ، اشک شوق جاری کرد…

 "غدیـــــر” همه همهمه‌ها را می‌شنید: «بیعت می‌کنیم با دل‌های خود و جان‌های خود و دست و زبان خود…»

گیسوان بلند نخلستان‌ها در هوای علی علیه‌السلام وزیدن گرفت….

گل از روی گل شکفت و دل‌های خسته و بی‌رمق روزگار، سرشار از شادمانی شد…

نسیم، در گوش آسمان زمزمه می‌کرد:

«هر کس من پیشوای اویم، علی علیه‌السلام پیشوای اوست…»

جبرئیل فرود آمد. بوی خوش پیامش، زمین تا عطرآگین کرد. خدا او را با عهد بزرگی فرستاده بود؛ عهد ولایت….

هیچ‌گاه زمین بی‌حجت نمی‌ماند… 

 

“من کنت مولاه فهذا علی مولاه”

 

ای کوچه‌ها، سبز بپوشید! ای کبوتران، فرود آیید و بام‌ها را فرش کنید! ای چشمه‌ها، پا برهنه‌تر از همیشه بجوشید؛ نخستین بارقه‌های امامت،بر پنجره‌های جانما تابیدن گرفته است. او حنجره‌های مچاله را فریاد خواهد آموخت، خاک‌های یتیم را پدری خواهد کرد و تشنگان مهربانی را دست نوازش خواهد بود.

علی آمد تا توفان‌های حریص، حریم سبز درختان را به بازی نگیرند. آمد تا عدالت در پشت حصارهای تبعیض، به فراموشی سپرده نشود. او به کودکانی می‌اندیشید که گرسنه نان محبت‌اند و به دخترانی که نگران روزهای آینده، سرنوشتشان را بغض کرده‌اند.

روحش را به مساحت رنج‌های مردم وسعت داده بود.

او آمد؛ با مهر ولایتی که همچنان بر پیشانی زمین می‌درخشد…

کیست علی که عرش و زمین را با ترنم وجودش به وجد آورده و هر موجودی را در سکوتی مطلق و خلوتی عارفانه به سوی خویش می کشاند؟

آری دریافتم که او نوری است در ظلمت به سوی پروردگار…..

خورشید شکفته درغدیر است علی؛باران بهار درکویر است علی؛ برمسند عاشقی شهی بی همتاست؛برملک محمدی،امیر است علی….

عید با نبض دقایق زیباست؛ عید با روح شقایق زیباست؛ عید با یاد عزیزان زیباست

صفحات: 1· 2· 3