دین در عصر ظهور 
#قسمت.سوم

روشن است که چون این تعالیم عملی شود، به صورت احکامی جدید جلوه می‌کند و … امام مهدی علیه السلام از طواف مستحب با وجود کثرت طواف واجب، منع می‌کند ? (الکافی، ج 4، ص 427؛ من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 525.)
مساجد و معابد مجلل و تزیین یافته شهرها و آبادی‌ها را خراب می‌کند و همه زواید و تشریفات و کاشی کاری‌ها و گنبدها و گلدسته‌ها و زیورهای آنها را می پیراید
? کتاب الغیبة، ص 206، ح 175؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص 264؛ قطب راوندی، الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 453، ح 39.)
و بودجه آنها را برای رفاه حال انسان‌ها صرف می‌کند. مساجد و معابد را ساده و بی‌آرایش و بی‌آلایش می‌سازد و … امام مهدی علیه السلام سود در مبادلات بازرگانی و داد و ستدها را بر می‌دارد و مردمان را مأمور می‌سازد تا هر کس به صورت خدمتگزاری نسبت به جامعه کار کند و در برابر کالای عرضه شده سودی نگیرد.
? شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 313؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج 7، ص 178
و خود نیازهای خود را همین سان از دیگران تأمین می‌کند.
امام مهدی علیه السلام بر بیشتر تفسیر و تأویل‌هایی که در قرآن کریم و احادیث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامان معصوم علیهم السلام صورت گرفته است، خط بطلان می‌کشد و آرا و اندیشه‌ها را تابع و پیرو قرآن می‌سازد و در چار چوب‌های قرآنی می‌آورد.
? نهج‌البلاغه، خطبه 138
و بدینسان مسائل و معارف و احکام جدیدی را امام مطرح می‌کند که برای مردم ناشناخته است و آنها را آیین جدید و کتاب تازه می‌انگارند و گهگاه با امام بر سر این مسائل درگیر نیز می‌شوند و در این صورت جنگ با خودی و جامعه اسلامی رخ می‌دهد.
? عصر زندگی، ص 179 - 175
فرازهایی از دعای ندبه از این چگونگی پرده برداشته می‌گوید:
«اَیْنَ المُدَّخَّرُ لِتَجْدیدِ الفَرائِضِ وَ السُّنَنِ، اَیْنَ المُتَخَیَّرُ لِاِعادَةِ المِلَّةِ وَ الشَّریعَةِ، اَیْنَ المُؤَمَّلُ لِاِحْیاءِ الکِتابِ وَ حُدُودِهِ، اَیْنَ مُحْیی مَعالِمِ الدّینِ وَ اَهْلِهِ …»
? سید بن طاوس، اقبال الاعمال، ص 504
«کجا است آن کسی که برای تجدید و زنده کردن فرایض و سنن (آیین اسلام که محو و فراموش شده) ذخیره شده است؟
کجا است آن کسی که برای برگرداندن (حقایق) ملّت و شریعت (دین مقدّس اسلام) انتخاب و برگزیده شده است؟
کجاست آنکه برای احیا و زنده کردن کتاب آسمانی قرآن و حدودش مورد امید و آرزوست؟
کجا است زنده کننده نشانه‌های دین و اهل آن؟ …»

 چگونه حضرت مهدى در پنج سالگى آمادگى کامل رهبرى را يافته است؟

پاسخ: همان طورى که در روايات اسلامى آمده است، امام مهدى (عجل الله فرجه) پس از شهادت پدر بزرگوارش، حضرت امام حسن عسکرى (عليه السلام)، بلا فاصله به پيشوايى و امامت مسلمانان رسيد، يعنى هنوز پنج سال از عمر شريفش سپرى نشده بود، که امام مسلمين شده وآنچه از مايه هاى روحى وفکرى که براى امامت لازم بود، فراهم داشت.

زيرا امامى که در سنين کودکى به پيشوايى روحى وفکرى مردم مسلمان رسيده ومسلمين حتى در کشاکش آن همه موج ويرانگر، باز خويشتن خويش را به دوستى وپيروى از او گماشته اند، مسلما بايد از دانش وآگاهى وگستردگى ديد، دانا بودن در فقه وتفسير وعقايد، بهره اى چشمگير وزيادى داشته باشد. چون در غير اين صورت، نمى تواند مردم را به پيروى از خويش ترغيب کند.

بارى، امامان ما در موقعيتهايى بودند که پيروانشان از کوچک وبزرگ مى توانستند با ايشان بجوشند وبه آسانى، از بازتابهاى وجودشان بهره گيرند؛ حال آيا امکان دارد که کودکى، مردم را به قبول امامتش بخواند، واين دعوت را مدام در برابر چشم وگوش همگان انجام بدهد، ومردم پنهان وآشکار به وى بگروند، وحتى در راه گرايش خويش، از بذل جان ومال هم نهراسند، اما از چگونگى حال وروز امام آگاهى نداشته باشند، ومسئله (امامت وپيشوايى در کودکى) مردم را به جستجو پيرامون کشف حقيقت وارزيابى امام کودک وپرس وجو درباره او را ندارد؟ وآيا ممکن است که سالها بر موضع گيرى پيشوايانه امام ورابطه هميشگى او با مردم بگذرد، اما باز هم پرده از چهره حقيقت کنار نرود وچگونگى انديشه ودانش امام - چه کودک وچه بزرگ - آشکار وروشن نگردد؟!

به فرض محال که مردم نتوانستند واقعيت امر را دريابند، خلافت ونيروى حاکم که آن همه دشمنى علنى با آن حضرت داشت، چرا برنخاست، وپرده از رخساره حقيقت نينداخت؟ آيا برايش امکان نداشت؟ وآيا اگر امام کودک هم مثل همه کودکان بود واز سطح تفکر وانديشه اى بزرگ برخوردار نبود، بهترين دستاويز براى بيان بى لياقتى ها وبى ارزشى هاى امام به دست خلفاى غاصب وظالم نمى افتاد تا به پيروان امامان عرضه کنند، وآن ستارگان درخشان را بکوبند؟ زيرا اگر اثبات بى لياقتى يک انسان چهل پنجاه ساله که سرمايه هاى فروان علمى وتجربى زمانش را داراست، به مردم عادى، مشکل باشد، اثبات عدم لياقت يک کودک، در رهبرى مردم مسلمان کار مشکلى نخواهد بود.

اگر امام خرسال، از دانش وسطح تفکر عالى برخوردار نبود، خلفاى معاصرش خيلى راحت مى توانستند جنجال به پا کنند ومردم را از دورادور او پراکنده نمايند، اما سکوت آنها وتاريخ گواه وشاهد است که امامت در سنين کم، پديده اى واقعى در زندگانى امامان معصوم عليهم السلام بوده است، وخلفا نيز حقيقى بودن امامت اين بزرگواران را، در مقام عمل وفکر، دريافته بودند ومى ديدند که چنانچه خردسالى امام را هم بهانه کنند، باز پيروز نخواهند شد. زيرا حتى يک مورد هم نشان نمى دهد که با وجود خردسال بودن، با پرسش ويا مشکل رو به رو شوند ودر پاسخ آن به تنگنا افتاده باشند.

خلاصه، پيشوايى در سنين کودکى، پديده اى است که دو تن از نياکان او نيز يعنى امام جواد وامام هادى عليهم السلام، در سن هفت وهشت سالگى به آن رسيده اند. اما پديده امامت در کودکى، در زمان حضرت مهدى (عجل الله فرجه) به اوج خود رسيد.

چگونه می‌شود به امام زمان(ع) مقرّب شد و به ایشان خدمت کرد؟

?آیا برای مقرب شدن به امام زمان(ع) باید بیشتر به نماز شب، قرآن، روضه و توسل بپردازیم؟ البته این کارها هم کمک می‌کند، ولی اینها کار اصلی نیستند. باید دید کار اصلی امام زمان(ع) چیست؟

?امام زمان(ع) چیزی از جنس سیاست، حکومت و ولایت بر جهان است؛ هر کسی می‌خواهد به امام زمان(ع) مقرب شود، باید کار سیاسی کند، ولایت را تبیین کند و علیه دشمنان اصلی ولایت(استکبار جهانی) قیام کند.

?دعای ندبه‌ مال افرادی نیست که حال مناجات دارند، مال کسانی است که حال مبارزه دارند.

?هر کسی به این نظام مقدس کمک کند به امام زمان(ع) مقرب شده است و الا مهدوی نیست!

? علیرضا پناهیان

غربت واقعی!
بسیاری از مواقع ما از غربت امام معصوم سخن میگوییم و عمدتا هم از این مفهوم غربت ظاهری را میفهمیم.مثلا میگوییم امام رضا ع که غریب نیست چون قبر و ضریح و بارگاه و زایر و آستان دارد اما ایمه بقیع غریبند چون هیچیک از اینها را ندارند.اما این معنای ظاهری غربت است! غربت واقعی یک شخصیت بزرگ مانند امام ع باین است که افکار و رفتار و اهدافش در میان دوستدارانش غریب باشد.و باین معنا ما با غربتی عمیق تر روبرو هستیم.در بسیاری از اوقات امام ع در میان زایران و سینه زنانش هم غریب است چون بدنبال چیزی نیستند که امام برای آن بشهادت رسید.امام جان خود را برای اجرای حق و راستی و درستی از دست داد .اما اگر کسی که خودرا پیرو امام میداند برخلاف این مرام امام حرکت کند امام را تنها گذاشته است.بکوشیم که مابر غربتش نیفزاییم!

«اين امر که فرا رسيدن موعدش را انتظار مي کشيد واقع نمي شود مگر بعد از آنکه برخي از شما از برخي ديگر بيزاري بجويد، و برخي در صورت برخي آب دهان بيندازد و بعضي از شما بعضي ديگر را کافر بداند و يکديگر را لعن کنند».عمير مي گويد عرض کردم: چنين زماني چه ارزشي دارد؟ امام عليه‌السلام فرمود:«الخير کله في ذلک الزمان، يقوم قائمنا و يدفع ذلک کله».«همه ي خيرها در آن زمانست، زيرا قائم ما قيام مي کند و همه ي اين حوادث را از بين مي برد».

در برخي نسخه ها از امام حسن عليه‌السلام و در برخي ديگر از امام حسين عليه‌السلام نقل شده است.

? بشارة الاسلام/ ص81