«شیعه پاسخ می دهد»
آیا سقط جنین حرام است؟
پاسخ

سقط جنین حرام و از گناهان کبیره است و مرتکب آن باید توبه کند و کفاره (دو ماه روزه متوالی) دارد. دیه آن هم از قرار زیر می باشد:

جنین از وقتى که در رحم قرار مى‌ گیرد، به مدت 40 روز، نطفه است. و دیۀ سقط کردن  آن در این مدت 20 مثقال شرعى طلاى سکه ‌دار است (هر 20 مثقال شرعی 15 مثقال طلای بازاراست )، پس از آن، 40 روز علقه یعنى خون بسته شده است و دیۀ آن 40 مثقال است، بعد، 40 روز مضغه یعنى پارۀ گوشتى است، که دیۀ آن 60 مثقال است. (که مجموع چهار ماه مى ‌شود) پس از آن به صورت استخوان مى‌ شود. و دیۀ آن 80 مثقال است. بعد گوشت روییده و صورت‌بندى مى ‌شود، و دیۀ آن 100 مثقال است. و همین که روح در آن دمیده شد، چنانچه پسر باشد دیۀ او هزار مثقال و اگر دختر باشد 500 مثقال شرعى طلاى سکه ‌دار است. و در تمام این صور، اگر عوض هر یک مثقال طلا، ده درهم نقره بدهند کافى است و اگر زن حامله از روى عمد کارى کند که جنین او سقط شود باید دیۀ آن را به تفصیلى که بیان شد به وارث جنین بپردازد و خود او از این دیه ارث نمى‌برد، بلى چنانچه ورثۀ جنین، او را عفو کنند دیه ساقط مى ‌شود ولى در جنینى که روح دمیده شده، کفاره قتل بر او واجب است.[1]

اما در هر حال تا زنده به دنیا نیامده باشد مطلقاً قصاص ندارد.

منابع مطلب

http://yon.ir/lj2w

◀ امام خمینی:
غیبت بچه ممیز جایز نیست.

◀ مقام معظم رهبری:
اگر طفل ممیز باشد، بدگویی از او غیبت و حرام است؛ اما طفل غیرممیز، مثلاً بچه‌ی دو ساله‌ای که ملتفت نیست و از غیبت متأثر نمی‌شود، غیبت او حرام نیست.

◀ آیت الله بهجت:
اگر بچه غیر ممیز باشد، اشکال ندارد.
منابع:
◀ استفتائات، امام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ج 2، سال 1380، ص 620، س 14.
◀ سایت leader.ir، بخش پیگیری پاسخ، کد پیگیری: 93793f7970246bd1599c100d62dc66c1
◀ استفتائات، بهجت، قم، انتشارات دفتر آیت الله بهجت، سال 1386، ج 4، ص 562، س 6476.

◀️ امام خمینی ره:
تراشیدن ریش برای مردان، خواه با تیغ باشد یا ماشین، علی الأحوط حرام است، * ولی تا ریش بیرون نیامده، تیغ به صورت کشیدن مانع ندارد. *تراشیدن بعض ریش (ریش پرفسوری) حکم تراشیدن تمام آن را دارد.

◀️ مقام معظم رهبری:
تراشیدن ریش بنا بر احتیاط حرام است و احوط این است که احکام و آثار فسق بر آن مترتب می‌شود.
* تراشیدن مقداری از ریش (ریش پرفسوری) حکم تراشیدن تمام آن را دارد.

◀️ امام خمینی:
زینت کردن به طلای زرد (مثل آویختن زنجیر طلا به سینه، انگشتر طلا به دست کردن، بستن ساعت مچی طلا به دست) برای مرد حرام و نماز خواندن با آن باطل است
➖و احتیاط واجب آن است که از استعمال عینک طلا هم خودداری شود.
➖ اگر طلای سفید همان طلای زرد متعارف باشد که با مخلوط کردن، رنگ آن تغییر کرده است، جایز نیست و اگر پلاتین باشد، اشکال ندارد.

◀️ مقام معظم رهبری:
پوشیدن طلای زرد یا به گردن آویختن آن (خواه حلقه‌ باشد یا انگشتر یا گردنبند یا غیر آن) برای مردان مطلقاً حرام است، هر چند به قصد زینت نباشد و از دید دیگران مخفی باشد
➖ و فرقی در حرمت استفاده‌ی از آن، در مدت کم (مثل زمان عقد فقط) یا زیاد نیست. نماز خواندن با آن هم بنابراحتیاط واجب، باطل است.
➖ اگر چیزی که طلای سفید نامیده می‌شود، همان طلای زرد باشد که بر اثر مخلوط کردن ماده‌ای، رنگ آن سفید شده، حرام است، ولی اگر عنصر طلا در آن به قدری کم است که عرفاً به آن طلا نمی‌گویند، مانع ندارد.

◀️ آیت الله مکارم:
استفاده کردن از زینت آلات طلا (مانند انگشتر، گردن‌بند، ساعت مچی، حلقه و…) مطلقاً برای مردان حرام است (خواه طلای زرد باشد یا سرخ یا سفید) و نماز را باطل می‌کند،
➖ ولی برای امتحان یا به قصد نگهداری موقت اشکال ندارد.
➖ حلقه‌ی طلا برای مردان حرام است. احتیاط واجب آن است که از استعمال عینک طلا نیز خودداری شود.

◀️ آیت الله سیستانی:
پوشیدن طلا و زیورآلات آن (مثل آویختن زنجیر یا گردن‌بند طلا به سینه، انگشتر طلا به دست کردن، حلقه‌ی طلا در دست کردن، بستن ساعت مچی طلا به دست و مانند آن) چه در نماز یا غیر آن برای مردان حرام است و نماز خواندن با آن باطل است. در حرمت آن فرقی بین طلای سفید، سرخ و سفید نیست.

◀️ آیت الله بهجت:
زینت کردن به طلا (مثل آویختن زنجیر طلا به سینه، انگشتر طلا به دست کردن، بستن ساعت مچی طلا به دست) برای مردان حرام است و در باطل بودن نماز با آنها تأمل است، اگر چه مطابق احتیاط بلکه خالی از وجه نیست. همراه داشتن طلا و حمل آن بدون اینکه صدق پوشیدن بکند، برای مرد در نماز مانعی ندارد. اگر طلای سفید همان طلای زرد باشد که از جهت مخلوط شدن رنگش سفید شده باشد حکم طلای زرد را دارد و حرام است و نماز هم با آن باطل است.
➖➖➖➖➖
منابع:
◀️ توضیح المسائل، امام خمینی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، سال 1392، ص 115، م 832؛ استفتائات، امام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ج 1، سال 1380، ص 141-144، س 50-58؛ همان، ج 2، ص 8، س 13-14.
◀️ استفتائات، رهبری، تهران، انتشارات انقلاب اسلامی، سال 1394، ص 95، س 442-446.
◀️ توضیح المسائل، مکارم، قم، انتشارات امام علی بن ابیطالب، سال 1391، ص 147، م 761؛ استفتائات، مکارم، قم، انتشارات امام علی بن ابیطالب، ج 1، سال 1390، ص 48-49، س 117 و 118 و 121؛ همان، ج 2، ص 72، س 164 و 165.
◀️ توضیح المسائل جامع، سیستانی، ج 1، ص 306، م 1002؛همان، ص 641، م 2281-2282.
◀️ توضیح المسائل، بهجت، قم، انتشارات دفتر آیت الله بهجت، سال 1378، ص 140، م 702؛ استفتائات، بهجت، قم، انتشارات دفتر آیت الله بهجت، سال 1386، ج 2، ص 44-46، س 1604 و 1612-1613.

◀️ امام خمینی:
اگر صفتی ناروا در شخص مؤمن باشد و یا کار خلافی انجام داده باشد که دیگران از آن بی‌اطلاعند و دوست ندارد کسی آن را برای دیگران بازگو کند، بازگو کردن آن در غیاب او پیش دیگران، به قصد تنقیص و عیب‌جویی غیبت است و چنین کاری برای گوینده و شنونده حرام است.

◀️ مقام معظم رهبری:
غيبت آن است كه پشت سر مسلمان و مؤمن عيب مستور او (امرى که مستور عرفى است) گفته شود که حقیقت دارد، لکن اگر او مطلع شود ناراحت می‌شود، مشروط به اينكه به قصد تنقيص باشد، يا در نزد عرف تنقيص به‌حساب آيد.

◀️ آیت الله مکارم:
غیبت آن است که عیب پنهان کسی را پشت سر او بگویند.

◀️ آیت الله سیستانی:
غیبت حرام است و منظور از غیبت این است که انسان عیب پنهانی شیعه‌ی دوازده امامی را در غیاب و پشت سرش نزد دیگری یاد کند، چه به قصد اهانت و پایین آوردن شخصیت او باشد و چه بدون این قصد باشد و اگر به قصد اهانت و توهین عیب وی را اظهار نماید، دو گناه مرتکب شده است. فرقی ندارد در این که آن عیب در اندام فرد باشد یا در نسب و خاندانش یا در عملکرد و رفتار یا اخلاقش باشد یا در سخنان و گفتارش یا در امور دینی یا دنیوی باشد. همچنین فرقی ندارد آن عیب را به کنایه یا صراحت بگوید؛ نیز فرقی نمی‌کند یاد کردن عیب با گفتار باشد یا نوشتار یا با عملی باشد که آن عیب را بفهماند (مثل اشاره با سر، حرکات دست یا چشم یا ارائه‌ی آن به دیگری از طریق پخش از نوار، سی‌دی، فیلم ویدیویی، پیامک، بلوتوث و مانند آن …). بنابراین غیبت تنها یک گناه زبانی نیست و دامنه‌ی وسیعی دارد.

◀️ آیت الله بهجت:
هر چه از عیوب مخفی مؤمن باشد و او را ناراحت کند از موارد غیبت است.
➖➖➖➖➖