نماز در كلام علي عليه السلام

حضرت علي عليه السلام بارها در نهج البلاغه از نماز و ياد خدا سخن به ميان آورده كه در كتابي به نام ((نماز در نهج البلاغه )) گردآوري شده است . ما در اينجا جملاتي را در مورد فلسفه ذكر و ياد خدا كه مهمترين مصداقش نماز است از آن حضرت نقل مي كنيم :

مي فرمايد : ((اِنَّ اللّهَ جَعَلَ الذِّكْرَ جَلاءً لِلْقُلُوبِ تَسْمَعُ بِهِ بَعْدَالْوَقَرَة وَ تُبْصِرُ بِه بَعْدَ العَشوة ))(31) خداوند ذكر و يادش را صيقل روحها قرار داد تا گوشهاي سنگين با ياد خدا شنوا و چشم هاي بسته با ياد او بينا شوند .

آنگاه حضرت در مورد بركات نماز مي فرمايد :

((قَدْ حَفَّتْ بِهِم المَلائِكَة وَ نُزّلَتْ عَلَيْهِمُ السَّكينَه وَ فُتِحَتْ لَهُم اَبْوابَ السَّماءِ وَ اُعِدَّتْ لَهُم مَقاعِدَ الكِرامات )) فرشتگان آنان را در بر مي گيرند و آرامش بر آنان نازل مي شود ، درهاي آسمان بر آنان گشوده و جايگاه خوبي برايشان آماده مي شود .

در خطبه اي ديگر مي فرمايد :

((و اِنَّها لَتَحُتُّ الذُّنُوبَ حَتَّ الْوَرَق وَ تُطلِقُها اِطْلاقَ الرَّبَق ))(32) نماز گناهان را مثل برگ درختان مي ريزد و گردن انسان را از ريسمان گناه آزاد مي كند .

آنگاه در ادامه ، تشبيهي جالب از پيامبر اكرم صلّي اللّه عليه و آله نقل مي فرمايد كه : نماز همچون جوي آبي است كه انسان روزي پنج مرتبه خود را در آن شستشو دهد ، آيا ديگر آلودگي باقي مي ماند ؟

در خطبه 196 گوشه هايي از مفاسد اخلاقي همچون كبر و سركشي و ظلم را برمي شمرد و سپس مي فرمايد : درماين اين مفاسد نماز و روزه و زكات است . آنگاه در مورد آثار نماز مي فرمايد :

((تَسْكيناً لاَِطْرافِهِم ، تَخْشيعاً لاَِبْصارِهِم ، تَذْليلاً لِنُفُوسِهِمْ ، تَخْفيضاً لِقُلُوبِهِم ، اِزالَةً لِلْخَيْلاءِ عَنْهُم اِنْ اَوْ حَشَتْهُم الْوَحْشَة آنَسَهُمْ ذِكْرك )) نماز به همه وجود انسان آرامش مي بخشد ، چشمها را خاشع و خاضع مي گرداند ، نفس سركش را رام ، دلها را نرم و تكبر و بزرگ منشي را محو مي كند . به هنگام وحشت و اضطراب و تنهايي ، ياد تو موجب انس و الفت آنها مي شود .

البتّه روشن است كه همه مردم چنين بهره هايي را از نماز ندارند ، بلكه تنها گروهي هستند كه شيفته نماز و ياد خدا هستند و آن را با تمام دنيا عوض نمي كنند .

مديريت تنها در مسائل اجتماعي و اقتصادي و سياسي نيست ، بلكه امور عبادي نيز نياز به مديريت دارد .  

در مديريت اصولي مطرح است : برنامه ريزي و طرح كار ، گزينش نيروي كارآمد ، انضباط و نظارت ، تشويق و كنترل و امثال اينها . در عبادت نيز بايد اين اصول رعايت شود تا موجب رشد و كمال شود .

نماز يك طرح معيّن دارد ، با تكبير آغاز مي شود و با سلام تمام . تعداد ركعات و ركوع و سجودش مشخّص است . اوقات انجام آن مخصوص ، و جهت آن رو به قبله است .

امّا طرح تنها كافي نيست ، اقامه و اجراي آن نيز نياز به گزينشِ امام جماعتي جامع و جامعه نگر دارد . بايد مردم را از طريق آداب و اخلاق و نظافت و نشاط به نماز و مسجد ترغيب و تشويق كرد . بايد نظم و هماهنگي در صفوف جماعت و تبعيت از امام جماعت مراعات شود و به هر حال مديريتي كامل را مي طلبد تا به بهترين نحو پياده شود .

1369/9/18 _ تبریز 

شهادت: 1392/10/29 _ زینبیه _ سوریه

نحوه شهادت: توسط تروریستهای تکفیری جبهه النصره  

سن شهادت: 32 سال

مسئولیت: مدافع داوطلب حرم حضرت زینب    محل دفن: تبریز _ گلزار شهدای وادی رحمت 

شهید محمودرضا بیضائی، متولد 18 آذر 1360 در شهر تبریز است. او از مربیان بچه‌های بسیج در پایگاه‌های درون شهری هم بوده است و بسیاری از بچه‌های پایگاه که دوره‌های آموزشی بسیج دانش‌آموزی و دانشجویی را پیش او گذرانده‌اند خاطرات جالبی از او دارند.

شهید محمودرضا بیضائی با توجه به تحولات میدانی کشور سوریه و هتک‌حرمت‌ها به حرم حضرت زینب کبری(س) به دست گروه‌های تکفیری، برای دفاع از این حرم‌های شریف و همراهی با یک تیم رسانه‌ای مستندساز به سوریه رفته بود. او در روز یکشنبه 29 دی‌ماه 92 مصادف با ولادت حضرت رسول(ص) براثر انفجار یک تله انفجاری به شهادت رسید.

شهید بیضایی با 32 سال سن ساکن اسلامشهر تهران بود و هم اکنون از او یک دختر سه ساله به نام کوثر به یادگار مانده است. احمدرضا بیضائی سه سال از برادر شهیدش بزرگتر است. او در مقطع دکترای حرفه‌ای رشته دامپزشکی تحصیل کرده‌و در حال حاضر عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی است. بیضائی خاطرات فراوانی با برادر شهیدش دارد. نقل برخی خاطرات درباره شهید توسط برادرش در ادامه می‌آید:

نماز شب در نوجوانی 

معمولا توی اتاق پذیرایی درس می‌خواندیم. پذیرایی‌مان، اتاق بزرگی بود که فقط مواقعی که مهمان داشتیم و مواقعی که می‌خواستیم درس بخوانیم اجازه ورود به آن را داشتیم! یک شب بعد از نصفه شب برای درس خواندن به اتاق پذیرایی رفتم و دیدم محمودرضا قبل از من آنجاست. اما درس نمی‌خواند. به نماز ایستاده بود. آن موقع دوازده سیزده سال بیشتر نداشت. جا خوردم. آمدم بیرون و به اتاق خودم رفتم. فردا شب باز محمودرضا توی پذیرایی بود و نشد آنجا درس بخوانم. چند شب پشت سر هم همینطور بود؛ محمودرضا بعد از نیمه شب بلند می‌شد می‌آمد توی اتاق پذیرایی و به نماز می‌ایستاد. هر شب هم که می‌گذشت نمازش طولانی‌تر از شب قبل بود. یک شب حدود دو ساعت طول کشید. صبح به او گفتم نماز شب‌خواندن برای تو ضرورتی ندارد؛ هم کسر خواب پیدا می‌کنی و صبح توی مدرسه چرت می‌زنی و هم اینکه تو هنوز به تکلیف نرسیده‌ای و نماز واجب نداری چه برسد به نماز شب، آنهم اینجوری! صحبت که کردیم، فهمیدم طلبه‌ای در مورد فضیلت نماز شب برای محمودرضا صحبت کرده و محمودرضا چنان از حرفهای آن طلبه تأثیر گرفته بود که تا یک هفته مرتب نماز شب را ادامه داد. بخاطر مدرسه‌اش، نهایتا مانع نماز شب او شدم و قانعش کردم که لازم نیست نماز شب بخواند! ولی محمودرضا آن نمازها را واقعا باحال می‌خواند……

امام صادق عليه السلام :

مَن بَلغَهُ عنِ النَّبيِّ صلى الله عليه و آله شَيءٌ مِن الثّوابِ فَفَعلَ ذلكَ طَلَبَ قَولِ النَّبيِّ صلى الله عليه و آله كانَ لَهُ ذلكَ الثّوابُ و إنْ كانَ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله لَمْ يَقُلْهُ

هر كس از قول پيامبر شنيده باشد كه فلان كار پاداش دارد و آن را به نيّت فرمايش پيامبر صلى الله عليه و آله انجام دهد همان پاداش برايش منظور مى شود، هر چند پيامبر صلى الله عليه و آله آن را نگفته باشد

وسائل الشيعة : ١/٦٠/٤

.اربعینی ها

هـیس،آرام تر ز سفر کرببلا صحبت‌کنید

شاید‌کسی دلش شکسته و عازم‌کربلا نیست..